Afghanistan: De oorlog van de Taliban tegen vrouwen is genderapartheid

Le tweede verjaardag van de machtsovername van de Taliban in Afghanistan snel aankomend. Sindsdien zijn het Afghaanse vrouwen beroofd van de meest fundamentele mensenrechten in wat alleen kan worden omschreven als genderapartheid.

Alleen door de situatie in Afghanistan te bestempelen als een misdaad tegen de menselijkheid kan de internationale gemeenschap op juridische wijze de systematische discriminatie van vrouwen en meisjes in dat land bestrijden.

De uitroeiing van vrouwen uit de publieke sfeer staat centraal in de Taliban-ideologie. De vrouwenrechteninstellingen in Afghanistan, waaronder het ministerie van Vrouwenzaken, zijn ontmanteld, terwijl de gevreesde Ministerie voor de Bevordering van Deugd en de Onderdrukking van Ondeugd.

De Afghanistan Independent Human Rights Commission werd ontbonden en de grondwet van 2004 werd ingetrokken; wetgeving die de gelijkheid tussen mannen en vrouwen garandeert is ongeldig verklaard.

Tegenwoordig Afghaanse vrouwen hebben geen toegang tot hoger onderwijs, kunnen het huis niet verlaten zonder mannelijke begeleider, kunnen niet werken, behalve in de gezondheidszorg en in bepaalde particuliere bedrijven; DE parken, sporthallen en schoonheidssalons zijn voor hen verboden.

Vrouwen gericht

Van de ongeveer 80 decreten van de Taliban zijn er 54 vooral gericht op vrouwen, waardoor hun rechten ernstig worden beperkt en overtreden De internationale verplichtingen van Afghanistan en zijn eerdere constitutionele en nationale wetten.

De Taliban lijkt niet bezorgd, en gaan verder waar ze twintig jaar geleden waren gebleven toen ze voor het eerst de macht overnamen. De resultaten van hun ambities zijn bijna apocalyptisch.

Afghanistan wordt geconfronteerd met een van de ergste humanitaire crises ter wereld. Ongeveer 19 miljoen mensen lijden onder acute voedselonzekerheid, terwijl meer dan 90% van de Afghanen voelt het in een of andere vorm, de huishoudens met een vrouw aan het hoofd en kinderen het meest getroffen zijn.

Gendergerelateerd geweld is exponentieel toegenomen, wat heeft geleid tot straffeloosheid voor de daders en een gebrek aan steun voor de slachtoffers, terwijl etnische, religieuze en seksuele minderheden de dupe zijn hevige vervolging.

Deze trieste realiteit onderstreept de dringende noodzaak om de problemen aan te pakken hoe civiele, politieke, sociaal-economische en gendergerelateerde schade wordt aangericht zijn met elkaar verbonden.

Misdaad onder internationaal recht

Karima Bennoune, een Algerijnse en Amerikaanse wetenschapper gespecialiseerd in internationaal recht, pleitte ervoor om genderapartheid te erkennen als een misdaad onder het internationaal recht. Deze erkenning zou voortvloeien uit de internationale juridische verplichtingen van staten op het gebied van gendergelijkheid en de Duurzame Ontwikkelingsdoelstelling XNUMX van de Verenigde Naties gericht op het bereiken van gendergelijkheid wereldwijd tegen 2030.

De criminalisering van genderapartheid zou de internationale gemeenschap een krachtig juridisch raamwerk bieden om effectief te kunnen reageren op misbruik door de Taliban. Als de De Verenigde Naties hebben de situatie in Afghanistan al bestempeld als gender-apartheid, deze term wordt momenteel niet erkend door de Statuut van Rome van het Internationaal Strafhof als een van de ergste internationale misdaden.

Tijdens de presentatie van zijn rapport aan de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties, Richard Bennett – de speciale VN-rapporteur voor de mensenrechtensituatie in Afghanistan – zei:

Ernstige, systematische en geïnstitutionaliseerde discriminatie van vrouwen en meisjes staat centraal in de ideologie en macht van de Taliban, waardoor de angst ontstaat dat zij verantwoordelijk zijn voor op gender gebaseerde apartheid.

Het criminaliseren van genderapartheid op mondiale schaal zou de internationale gemeenschap in staat stellen haar verplichting na te komen om effectief te reageren en te proberen deze voor eens en voor altijd uit te roeien. Het zou de juridische instrumenten bieden die nodig zijn om de naleving van internationale verplichtingen op het gebied van vrouwenrechten in alle aspecten van het leven te garanderen.

Shaharzad Akbar, regisseur van Rawadari-groep voor de verdediging van de mensenrechten en voormalig voorzitter van de Afghanistan Independent Human Rights Commission, drong er bij de Mensenrechtenraad op aan om te erkennen dat de situatie in Afghanistan er een is van op gender gebaseerde apartheid.

Ze wijst erop dat "de Taliban Afghanistan hebben veranderd in een waar kerkhof van de ambities, dromen en mogelijkheden van Afghaanse vrouwen en meisjes".

Steun uit Zuid-Afrika

Een aantal Afghaanse vrouwenrechtenactivisten hebben ook gebeld de opname van genderapartheid in het ontwerp van het VN-verdrag over misdaden tegen de menselijkheid.

Nog opmerkelijker, Bronwen Levy, vertegenwoordiger van Zuid-Afrika in de Veiligheidsraad, drong er bij de internationale gemeenschap op aan om "actie te ondernemen tegen wat het rapport (door de heer Bennett) beschrijft als genderapartheid, net zoals het heeft gedaan om de strijd van Zuid-Afrika tegen raciale apartheid te ondersteunen".

Elders is de Voorzitter van de Commissie rechten van de vrouw en gendergelijkheid van het Europees Parlement, en hoofd van de delegatie voor de betrekkingen met Afghanistan, beschreef de situatie in Afghanistan als "onaanvaardbaar" en vertegenwoordigde gender-apartheid.

Elke keer dat er een apartheidssysteem verschijnt, is dat een mislukking van de internationale gemeenschap. De Afghaanse context moet het land dwingen effectief te reageren op de vervolging van vrouwen.

Erkennen dat het Taliban-regime gender-apartheid is, is niet alleen van cruciaal belang voor de Afghanen, maar ook voor de hele bevolking geloofwaardigheid van het hele systeem van de Verenigde Naties. Dat zei de Afghaanse mensenrechtenactivist tegen de Veiligheidsraad Zubaida Akbar :

Als je hier niet opkomt voor vrouwenrechten, heb je geen geloofwaardigheid om dat elders te doen.

De twee aangrijpende jaren van de Taliban sinds ze in Afghanistan aan de macht kwamen, hebben ons geleerd dat traditionele mensenrechteninitiatieven, hoewel essentieel, niet voldoende zijn om genderapartheid te bestrijden. De wereld heeft onverzettelijke internationale collectieve actie nodig om de oorlog tegen vrouwen te beëindigen. Niet over twee maanden. Niet over twee jaar. NU.

Vrinda Narain, Universitair hoofddocent, Faculteit der Rechtsgeleerdheid, Centrum voor Mensenrechten en Juridisch Pluralisme, McGill University

Dit artikel is opnieuw gepubliceerd vanaf The Conversation onder Creative Commons-licentie. Lees deorigineel artikel.

Beeldcredits: Shutterstock/kursat-bayhan