Armband ter ondersteuning van homoseksuelen in Qatar: christelijke atleten geven stof tot nadenken

Tijdens het huidige wereldkampioenschap voetbal komt een visie samen waarin homoseksualiteit hard wordt bestraft en die van LHBT-eisen waaraan spelers worden aangemoedigd om ruimte te maken. In Qatar riskeren homoseksuelen zeven jaar gevangenisstraf of zelfs de doodstraf als ze officieel moslim zijn. Het dragen van borden in LGBT-kleuren door toeschouwers is een voorwerp van spanning tussen de FIFA en het emiraat, maar ook tussen atleten en lobby's en de media. Hoe positioneer je jezelf als christen?

Hugo Lloris, aanvoerder van het Franse team, besloot geen "One Love" -armband te dragen om vervolgde homoseksuelen te steunen, met het argument dat hij de Qatarese cultuur respecteerde zoals hij verwachtte dat buitenlanders de Fransen zouden respecteren. Een keuze in lijn met die van de FIFA die verklaarde dat spelers, in tegenstelling tot toeschouwers, geen politieke boodschappen mogen tonen in de stadions.

Lloris beweert echter de rechten van LHBT's te steunen. Olivier Giroud, een toegewijde christen, zei in 2018 aarzelde niet om de regenboogveters te dragen (LGBT-schoenveters) bij Arsenal en herinnerde zich dat hij had geposeerd voor de cover van het homoblad Têtu. Hij verklaart zijn keuze door de onzichtbaarheid die wordt opgelegd aan homoseksuele voetballers:

“In een kleedkamer is er veel testosteron, kamers, gemeenschappelijke douches… Het is lastig, maar zo is het. Ik begrijp de pijn en de moeilijkheid van de jongens om eruit te komen, het is een echte test nadat je jarenlang aan jezelf hebt gewerkt. »

Mag een christen LHBT-emblemen dragen ter ondersteuning van vervolgde mensen?

De vereniging Christenen in Sport stelde zich de vraag over de vraag of een christen emblemen mag dragen ter ondersteuning van de LGBT-gemeenschap. In dit geval was het op het moment van publicatie van dit artikel van de regenboog veters gelanceerd in 2013 door de organisatie Stonewall, die campagne voert voor erkenning van de eisen van de LGBT-gemeenschap. Maar deze vraag is nog steeds relevant in de context van het dragen van "One Love" -armbanden in Qatar.

De auteur herinnert er alvast aan dat het gebruik van regenboogkleuren ofwel wordt overgelaten aan het oordeel van de spelers en de clubs, ofwel wordt opgelegd via bijvoorbeeld nummers in deze kleuren op de shirts.

Hij merkt op dat verschillende spelers van verschillende religies dit jaar hebben geweigerd deel te nemen aan deze campagnes, zoals Idrissa Gueye, een moslim, die weigerde deel te nemen aan de Pride Round van de Ligue 1 in Frankrijk, of zeven spelers van het Manly-team van de National Rugby League in Australië.

Het artikel benadrukt verder de noodzaak van een eerlijke behandeling en vrijwaring van intimidatie:

"Christenen zouden in de voorhoede moeten staan ​​van al het werk om het recht op een leven vrij van pesterijen, intimidatie en geweld te bevestigen en te verdedigen."

Hij bestrijdt echter de LHBT-visie die de seksuele identiteit als de fundamentele identiteit presenteert.

Volgens de auteur “lijkt het moeilijk om het met iemand oneens te zijn over dit onderwerp, omdat het hetzelfde is als zeggen dat je het niet eens bent met hun identiteit. Het heersende stromingswesterse denken stelt tegenwoordig dat onze identiteit wordt gevormd door wie we zijn, wat we denken, wat we voelen en wat we verlangen. Auteur Carl Trueman beweert dat dit tegenwoordig vooral wordt gezien met onze seksuele verlangens.

Deze nieuwe antropologische visie leidt er volgens hem toe dat dit symbool van eenheid daadwerkelijk een symbool van uitsluiting wordt, omdat spelers die weigeren LGBT-kleuren te dragen, worden bestraft. Het artikel vermeldt de Christus die medelijden had met de uitgeslotenen en wijst er ook op dat Christians in Sport in overeenstemming is met het historische en orthodoxe christendom dat Gods doel is in het heteroseksuele huwelijk.

De auteur beweert echter dat het niet eens zijn met "Rainbow Laces" niet betekent dat je intolerant bent:

“We kunnen houden van en geven om iedereen met wie we sporten, terwijl we het over bepaalde kwesties niet met hen eens zijn. »

Hij beëindigt zijn artikel door eraan te herinneren dat het dragen van dit soort symbolen kan worden opgevat als ondersteuning van bepaalde maatschappelijke eisen van deze gemeenschap, terwijl het niet dragen ervan kan worden opgevat als onverschilligheid voor het lot van homoseksuelen die als zodanig gevangen worden gezet of vermoord, waarmee hij de complexiteit van deze beslissing.

“Het dragen van regenboogveters kan voelen als steun voor wat we niet goedkeuren, net zoals het niet dragen ervan kan ondermijnen wat we als christenen willen bevestigen. »

Christians in Sport tot slot laat de beslissing over aan iedereen die de auteur aanspoort om te bidden voor wijsheid over dit onderwerp.

Jean Sarpedon