Branden en droogtes: wanneer inheemse kennis concrete oplossingen biedt

In de klimaatcontext die nu overheerst in Australië – waar bosbranden, overstromingen en perioden van droogte steeds talrijker zijn –, oplossingen op de lange termijn zijn veel te laat. Ze zijn des te noodzakelijker omdat deze klimaatrampen kosten: miljard als gevolg van verlies van landbouw- en economische productiviteit, vitaliteit van het milieu en uitgaven in verband met de geestelijke gezondheid van burgers.

Om deze meerdere bedreigingen het hoofd te bieden, is het tijd omecouter inheemse bevolkingsgroepen die een diepe kennis van het land en zijn land dankzij hun voorouderlijke kennis.

Tienduizenden jaren lang werden inheemse volkeren geconfronteerd met de klimaatverandering op dit continent en hebben réussi hun kennis toepassen op landbeheer. Deze kennis verdient volledige erkenning.

Hiervoor hebben onze recent werk een beroep doen op Australische onderzoekers om de waarde van deze kennis te erkennen en deze te gebruiken om nieuwe en effectievere manieren te vinden om milieuproblemen aan te pakken.

Creëer een gevoel van verantwoordelijkheid voor het milieu

een onafhankelijk onderzoek gepubliceerd in 2020 over de staat van biodiversiteit, geleid door Graeme Samuel op verzoek van het ministerie van Milieu, onthulde dat het aantal natuurgebieden in Australië op een duidelijke en verontrustende manier afnam. De studie pleit voor langetermijnstrategieën, waaronder strategieën die "de kennis van inheemse Australiërs respecteren en benutten om beter te informeren hoe het milieu wordt beheerd".

In veel disciplines onderwijzen we al deze benaderingen die het bestaan ​​van onlosmakelijke verbanden tussen mens en omgeving benadrukken.

Deze manier van denken kan een gevoel van verantwoordelijkheid voor het milieu opwekken, wat kan leiden tot nieuwe benaderingen van kwesties zoals klimaatverandering of natuurrampen.

Bewezen Aboriginal technieken

In het zuidoosten van Australië heeft de klimaatverandering van de afgelopen eeuw geleid tot weerpatronen die de kans op bosbranden.

Tegelijkertijd zijn niet-inheemse landbeheerpraktijken, met name die welke voorkomen dat culturele technieken voorgeschreven verbranding, hebben de hoeveelheid ontvlambaar plantaardig materiaal vergroot, wat kan leiden tot bosbranden intenser.

Het is echter bewezen dat de inheemse vuurtechnieken helpen bij het beheren van bossen, het beschermen van de biodiversiteit en waarschuwen catastrofale bosbranden.

Wetenschappers hebben ook aangetoond hoe het implementeren van Aboriginal brandkennis de vernietiging van het milieu en de uitstoot van broeikasgassen kan verminderen. de Landbrandbestrijdingsproject Arnhem West uitgevoerd in de noordelijke gebieden is hier een goed voorbeeld van.

In het spoor van de brandende vogels

Wetenschappelijk werk heeft ook de nauwkeurigheid van de inheemse kennis van het gedrag van vogels met betrekking tot de verspreiding van vuur benadrukt; experts hebben samengewerkt met "traditionele eigenaren" met als doel het samenbrengen bewijsmateriaal van dit gedrag.

Wetenschappers hebben ontdekt dat sommige vogelsoorten opzettelijk branden verspreiden door brandende takken op te rapen en ze in onverbrande gebieden te laten vallen om hun prooi te achtervolgen. Door dit fenomeen te begrijpen, hebben wetenschappers een beter beeld kunnen krijgen van de verspreiding van gecontroleerde branden en hebben we het regionale brandbeheerbeleid geïnformeerd.

Deze voorbeelden van samenwerking tussen onderzoekers en aboriginals beperken zich niet tot brandbestrijding.

In Oost-Tasmanië, boeren en wetenschappers werken samen met de Aboriginal-gemeenschap onder een overheidssubsidie ​​van $ 5 miljard voor de Fonds tegen toekomstige droogte.

Inheemse kennishouders brengen hun expertise naar boeren op het gebied van graslandbeheer en droogtebestendigheid om de duurzaamheid van het land te verbeteren door middel van regeneratief beheer.

Een werelderfgoed om te bewaren

Het negeren van deze voorouderlijke Aboriginal kennis heeft een culturele prijs, gemarkeerd door de vernietiging van de Juukan Gorge-grotten in mei 2020.

Dit verlies van een werelderfgoed is niet alleen catastrofaal geweest voor de inheemse traditionele eigenaren: antropologen en archéologues beschouwde het incident als een ontheiliging en een nadeel voor toekomstig onderzoek naar de geschiedenis van de site.

De studeerkamer van Samuel Graeme dus aanbevolen dat inheems cultureel erfgoed beter door de wet wordt beschermd. De regering van West-Australië heeft onlangs echter een wet aangenomen waardoor de vernietiging van sites die tot dit cultureel erfgoed behoren, mogelijk is.

Door onderzoekssamenwerking aan te moedigen, kunnen onderzoekers als rolmodel dienen, door inheemse kennis en benaderingen te waarderen en ermee om te gaan. Deze benaderingen kunnen door de samenleving als geheel worden gebruikt, ook voor politieke beslissingen over landbeheer.

Leren om inheemse culturen te respecteren, verbetert onze sociale, economische en ecologische mogelijkheden. Door met inheemse volkeren samen te werken, kunnen we onze tijd op deze planeet verlengen met behoud van de praktijken van de oudste menselijke populaties op aarde.

Marianne Macdonald, Docent, Inheems onderwijs, Edith Cowan University; Darren Garvey, hoofddocent bij Kurongkurl Katitjin, Edith Cowan University; Eyal Gringart, hoofddocent, School voor Psychologie en Sociale Wetenschappen, Edith Cowan University et Ken Hayward, docent aan Kurongkurl Katitjin, Edith Cowan University

Dit artikel is opnieuw gepubliceerd vanaf The Conversation onder Creative Commons-licentie. Lees deorigineel artikel.