Heeft het spelen met ultradunne poppen invloed op het zelfrespect van kleine meisjes?
Poppen maken al millennia deel uit van menselijke culturen. De oudste die bekend zijn, in hout, dateren uit 2000 voor Christus. Vandaag de mode poppen behoren tot het populairste kinderspeelgoed, Barbie een van de best verkochte modellen aller tijden zijn.
Sommige van deze meest populaire modepoppen hebben echter een lichaam van een afslanken zoals nooit door een mens in het echte leven zou kunnen worden bereikt of gehandhaafd.
We weten dat het zien van parades van afbeeldingen van slanke vrouwen kan de tevredenheid van kijkers over hun uiterlijk veranderen en de overtuiging versterken dat dunne lichamen ‘perfect’ zijn – dit wordt het internaliseren van het dunne ideaal genoemd. Moeten we ons dus zorgen maken over de mogelijke effecten van ultradunne poppen op kinderen wier zelfbeeld nog in aanbouw is?
In een studie gepubliceerd door het tijdschrift Lichaamsbeeldhebben mijn collega's en ik bewijs gevonden dat ultradunne poppen de lichaamsnormen en idealen beïnvloeden die ze zichzelf opleggen. Bovendien corrigeert het achteraf spelen met meer realistisch ogende poppen niet voor deze effecten – althans niet voor de korte perioden van ons onderzoek.
De late kindertijd en de pre-adolescentie zijn sleutelfasen in het bewust worden van ons eigen lichaam en dat van anderen, en het is tijdens deze periode dat meisjes zich beginnen te manifesteren vooroordelen tegen vet, om a te internaliseren ideal de minceur en geven om hun uiterlijk.
Opgroeien met deze invloeden kan een ernstige impact hebben op hun toekomstige mentale en fysieke gezondheid. Ontevreden of ontevreden zijn over het eigen lichaam en het internaliseren van een ideaal van slankheid dragen bij aan de ontwikkeling van eet stoornissen, Voor het depressie et gebrek aan lichaamsbeweging.
Studies naar de invloed van ultradunne poppen op jonge meisjes hebben gemengde resultaten opgeleverd. Soms lieten ze zien dat de meisjes met deze poppen speelden wensten dat ze zelf een slanker lichaam hadden. Andere onderzoeken lieten geen effect zien op het gevoel van eigenwaarde, hoewel ze er toch op wezen dat dit wel het geval was de internalisering van een ideaal van dunheid.
Spelen met ultradunne poppen kan ook sociaal-culturele en psychologische implicaties hebben. In één onderzoek leken meisjes die met deze poppen speelden – ongeacht hoe de pop gekleed was – zich iets voor te stellen minder carrièremogelijkheden dan degenen die met speelgoed zonder menselijke gelijkenis hadden gespeeld, of in groepen jongens.
Min of meer realistische poppenstijlen
Omdat we de noodzaak zagen om dit onderwerp te verdiepen, hebben we twee experimenten uitgevoerd. De eerste was om vast te stellen wat er veranderde aan het spelen met ultradunne poppen in plaats van met meer realistisch ogende poppen zoals Dora en Lottie. De tweede was om vast te stellen of de effecten omgekeerd waren als de kleine meisjes vervolgens met deze andere, meer 'realistische' poppen of ander speelgoed speelden.
Belangrijk is dat onze onderzoeken 'benchmarktests' omvatten: we beoordeelden de ideale lichaamsafmetingen van kinderen voor en nadat ze met de poppen speelden. We vroegen de meisjes hoe ze hun eigen lichaam beoordeelden, wat hun ideale lichaam vandaag en later op volwassen leeftijd zou zijn.
In het eerste experiment speelden 31 meisjes van 5 tot 9 jaar vijf minuten met ultradunne poppen of realistische poppen. We ontdekten dat meisjes die met ultradunne poppen speelden minder tevreden waren over hun lichaam en dat de volgens hen ideale lichamen aan het einde van de sessie aanzienlijk dunner waren dan aan het begin.
Degenen die poppen hadden met een realistischer uiterlijk waren meer tevreden met hun eigen uiterlijk en hun definities van het ideale lichaam veranderden niet. Deze resultaten suggereren dat een korte periode van spelen met ultradunne poppen de idealen en het welzijn van jonge meisjes kan beïnvloeden.
Representaties die door het spel zijn geïnternaliseerd
In ons tweede experiment wilden we zien of het spelen met realistischere poppen of ander speelgoed zoals speelgoedauto's de negatieve effecten van het spelen met ultradunne poppen kon compenseren.
Als onderdeel van dit experiment namen 46 meisjes van 5 tot 10 jaar deel aan twee speelsessies van drie minuten. Bij de première speelden ze allemaal met ultradunne poppen. Tijdens de tweede speelden ze óf weer met ultradunne poppen, óf met meer realistische poppen, óf met auto’s met sportieve gezichten.
De resultaten repliceerden een van de belangrijkste bevindingen uit het eerste experiment. Le moi idéal des participantes semblait s'être considérablement aminci après la première séance de jeu. Mais, lors de la deuxième séance, il n'y a pas eu d'évolution significative de leurs représentations, quels que soient les jouets avec lesquels elles ont Wang.
Dit suggereert dat als er eenmaal een verschuiving in de voorkeur voor een slanker lichaam is begonnen, het spelen met realistischere poppen of ander speelgoed dit misschien niet onmiddellijk 'repareert'.
Mijn collega's en ik hebben de hypothese geopperd dat deze schijnbare verandering in voorkeuren het gevolg kan zijn van verschillende psychologische mechanismen. Eén daarvan is het internaliseren van de positieve boodschappen die ultradunne poppen rond hun afmetingen creëren. Aan de andere kant zijn er meer ‘eenvoudige’ effecten van visuele blootstelling, waarbij onze hersenen zich aanpassen aan een nieuwe lichamelijke ‘norm’, gebaseerd op wat wordt waargenomen.
Des eerder onderzoek toonde aan dat deze twee mechanismen kunnen samenwerken, wat suggereert dat ultradunne poppen kunnen inwerken op de representaties van jonge meisjes door culturele en visuele elementen te combineren. Gecombineerd met eerder onderzoek bevestigen deze onderzoeken het potentiële risico dat deze modepoppen vormen voor het zelfbeeld van meisjes.
Als poppen niet de enige bron van invloed zijn waaraan meisjes worden blootgesteld – tv, films, sociale media, hun ouders en leeftijdsgenoten spelen ook een belangrijke rol – kan het verminderen van hun algehele blootstelling aan bevooroordeelde beelden van een lichaamsideaal hen helpen positiever te worden. representaties.
Ouders en opvoeders kunnen jonge meisjes daarbij helpen zich meer op hun gemak voelen bij hun imago en hun leren van hun lichaam te houden door zelf het voorbeeld te geven van mensen die rustig zijn over hun uiterlijk, maar ook kunnen nadenken over het speelgoed en de media die zij hun kinderen aanbieden.
Lynda Boothroyd, hoogleraar psychologie, Durham University
Dit artikel is opnieuw gepubliceerd vanaf The Conversation onder Creative Commons-licentie. Lees deorigineel artikel.
