De schaduw van Donald Trump op de voorverkiezingen in de Verenigde Staten

in een tweeten vanaf 14 september, schreef een Canadese onderzoeker die gespecialiseerd is in Amerikaanse politiek: “We begonnen de primaire kalender zes maanden geleden met één hoofdvraag: in hoeverre domineert Donald Trump nog steeds de Republikeinse Partij? We hebben gisteravond de voorverkiezingen afgerond en het antwoord is duidelijk: hij domineert hem nog steeds. Schandalig. »

Deze opmerking lijkt de belangrijkste vraag te beantwoorden die wordt gesteld door alle geïnteresseerden in dit land en zal, afhankelijk van hun kant, hen geruststellen of hun angsten doen herleven, op een moment dat de Verenigde Staten zich voorbereiden om op 8 november aanstaande de midterm verkiezingen (alle 435 zetels in het Huis van Afgevaardigden worden vernieuwd, evenals een derde van de 100 zetels in de Senaat; bovendien worden op die dag de Huizen en Senaten van veel staten vernieuwd, evenals tweederde van gouverneurs en andere keuzefuncties).

Betekent dit dat Trump de regen of zonneschijn heeft gedaan in de voorverkiezingen van de Republikeinse Partij die werden gehouden om de kandidaten voor alle posities in het spel te nomineren? Dat hij de meerderheid van de kandidaten koos? Dat hij het partijprogramma beïnvloedde? Dat hij een netwerk heeft geweven dat hem in 2024 rechtstreeks naar het Witte Huis brengt? Dat hij alle andere mogelijke vrijers uitsloot? En dan nog een aanvullende vraag: is het zo roestvrij dat er eigenlijk niets bij kan en dat alle gevallen waar de kranten van 's ochtends tot 's avonds over praten het uiteindelijk niet meer kunnen inhalen?

Heeft Trump echt gewogen op de voorverkiezingen?

De dominantie die in de tweet wordt beschreven en die veel en regelmatig in de media wordt genoemd, lijkt al deze vragen te beantwoorden. Laten we echter onmiddellijk een twijfel wegnemen: Donald Trump is geen specifiek onderdeel van de Republikeinse Partij, een "stroom", die tijdens de voorverkiezingen een meerderheid van de kandidaten zou hebben gewogen en verkozen die verantwoordelijk waren voor het uitvoeren van hun eigen programma.

Allereerst is er geen specifiek programma waartoe de "Trumpist"-kandidaten of MAGA (voor Maak America Great Again, zijn slogan) kan verwijzen naar, waarop ze zich allemaal bevinden, zo niet de aanklacht van de "Big Lie" (The Big Lie) - de bewering dat de verkiezingen van 2020 gestolen door Joe Biden, waaraan enkele complottheorieën moeten worden toegevoegd, althans voor sommigen van hen.

Bovendien steunde Donald Trump van de enkele duizenden posities die op het spel stonden slechts 236 kandidaten, heel vaak op het laatste moment, een paar dagen voor de stemming, uit opportunisme, en koos hij degene die (vaak grotendeels) voorop liep in de peilingen , Tudor Dixon in Michigan, of zijn naam associëren met kandidaten die geen tegenstanders in hun kiesdistrict hadden en daarom niet konden verliezen (voor meer dan de helft van degenen die hij steunde, waaronder 61 die geen tegenstanders hadden). De aldus beloofde overwinning voedde een legende die dus op de wind rustte.

Propaganda maakte natuurlijk gebruik van deze ader van Trumps macht over de Republikeinse Partij. Zijn communicatieteams en zijn supporters hebben vooral aangedrongen op de 21 kandidaten voor senatoren die hem hun overwinning in de voorverkiezingen te danken hebben. Dit totaal is echter opnieuw erg overdreven aangezien elf van deze kandidaten worden ondersteund door Trump - John Boozman (Arkansas), Mike Crapo (Idaho), Chuck Grassley (Iowa), John Hoeven (North Dakota), Mike Lee (Utah), Jeremy Moran (Kansas), Rand Paul (Kentucky), Ron Johnson (Wisconsin), John Neely Kennedy (Louisiana), Tim Scott (South Carolina) en Marco Rubio (Florida) – waren gevestigde exploitanten en hadden niemand nodig om hun respectievelijke voorverkiezingen te winnen ( 96% van de vertrekkende senatoren wordt herkozen). En van de overige 10 waren er eigenlijk maar 7 primaire overwinningen: Katie Britt (Alabama), Ted Budd (North Carolina), Adam Laxalt (Nevada), Blake Masters (Arizona), Mehmet Oz (Pennsylvania), James David Vance (Ohio ) en Herschel Walker (Georgië). Met weinig kans echter dat ze in november in evenveel posities op Capitol Hill zullen uitkomen, behalve Adam Laxalt, die al de verrassing van deze verkiezingen is, dankzij zijn goede peilingen.

We hebben ook veel gepraat over “uitspraken” uitgesproken door Donald Trump, veroordeeld tot het verslaan van degenen die hem verraden hadden, hem niet steunden zoals hij wenste of - erger nog - in januari 2021 voor zijn afzetting had gestemd. De legende van de "geslagen misdadigers" is op grote schaal verspreid, becommentarieerd en overdreven: elke nederlaag van een van de tien Republikeinen die vóór hadden gestemdbeschuldiging leek inhoud te geven aan zijn slagkracht, gedreven door zijn verlangen naar wraak.

Behalve dat de werkelijkheid ruimschoots is verdraaid: vier van deze uitverkorenen vertegenwoordigden zichzelf niet en, als drie van de zes overgeblevenen daadwerkelijk werden geslagen, is het een beetje licht om de basis van een demonstratie te maken.

Trump crediteren met het feit dat sommige van zijn tegenstanders binnen de partij deze keer niet opnieuw deelnamen, is ook belachelijk: zullen dezelfde waarnemers beweren dat Biden in 15 20-2024% van de leden van het Congres ertoe heeft gebracht om niet meer deel te nemen? Toch is dit wat er zou moeten gebeuren, maar om een ​​heel eenvoudige en heel logische reden: 23% van de huidige leden van het Congres is ouder dan 70 jaar. Om serieus te zijn, er zijn mensen die zich niet herkiesbaar stellen, net zoals er geslagen worden, ook onder de zittende leden.

Dit jaar verloren 39 Democraten en 117 Republikeinen hun zetels in de voorverkiezingen, of ze nu kandidaat waren voor het Amerikaanse Huis of de Senaat, of hun Staatshuis of Senaat. Maar laten we het allemaal in perspectief plaatsen: er waren 1 Republikeinse zittende partijen en 901 Democraten. 1 van de geregistreerde nederlagen zijn te wijten aan: herindeling, waartoe vorig jaar werd besloten. Trump heeft er niets mee te maken.

En dan waren er nog de verslagen bij Trump, die ook genoemd moeten worden, waarvan de bekendste Madison Cawthorn is, de meest MAGA van MAGA, verslagen in North Carolina, Charles Hebster, verslagen in Nebraska, David Perdue in Georgia of Janice McGechin, verslagen in Idaho.

Door de cijfers en gebeurtenissen te zeggen wat je wilt, werd het verrassend genoeg bijna genegeerd dat Trump volledig ten onder ging in Georgië, toen Brian Kemp de gubernatorial primary won en Brad Raffensperger (de man die had geweigerd om in 11 “700 stemmen” voor Trump te vinden) die van staatssecretaris. Ze waren echter allebei, in de ogen van Trump, hoofddoelen die met prioriteit moesten worden neergeschoten.

Laten we hieraan toevoegen dat toen de door Trump gesteunde kandidaten verzwakten in de stemintenties, de voormalige president niet aarzelde om zijn steun aan hen in te trekken, zoals in het geval van Mo Brooks in Alabama, of om de artistieke onscherpte te spelen door een vreemde "stem Erik", toen Eric Schmidt door de peilingen in Missouri tot winnaar werd uitgeroepen... terwijl de voormalige president zijn officiële steun had gegeven aan Eric Greitens, die uiteindelijk slecht scoorde en verloor, bracht de steun van het hoofd van MAGA dat hij hem niet had niets op.

Een paar vernietigende snubs

Er is dus niets echt nieuws: we werden geconfronteerd met een rook- en manipulatiestrategie, die de 45^e De president beheerst het perfect. Laten we Caesar teruggeven wat van hem is: sommige kandidaten hebben ten volle geprofiteerd van zijn uitstraling, waardoor ze in moeilijke gevechten konden winnen, zoals JD Vance in Ohio of Mehmet Oz in Pennsylvania.

Maar aangezien dit confrontaties waren binnen de Republikeinse Partij zelf, is het niet verwonderlijk dat de vermeende buitensporige overheersing van Trump niet genoeg was om de felle concurrentie waarmee 'zijn' kandidaten werden geconfronteerd, uit te schakelen. Bovendien, zelfs een "zeer goed gekozen" like Blake Meesters in Arizona kreeg uiteindelijk slechts 40% van de stemmen van kiezers die zich identificeerden als sympathisanten van de Republikeinse Partij, wat betekent dat 60% de kandidaat van Trump niet wenste.

Is dit niet dezelfde Trump waarvan ons werd verteld dat hij werd gesteund door 90% van de GOP-stemmers voordat hij in 2020 werd verslagen? Als we eraan toevoegen dat dezelfde Blake Masters ook de steun had van de rijke zakenman Peter Thiel, die zijn miljoenen in deze campagne heeft gestoken, is de behaalde score echt zeer teleurstellend.

Noch Trump, noch de kandidaten die zijn steun kregen, domineerden de voorverkiezingen. Ze waren zelfs heel moeilijk voor hen, en de Democratische Partij speelde soms met vuur door video's te financieren om sommigen van hen aan te vallen, zonder ook maar een seconde te twijfelen aan het resultaat: deze onverwachte campagne projecteerde de kandidaat in kwestie op het podium en de meeste bracht hem vaak de weinige stemmen die hij miste. Voor de Democraten ging het erom de Republikeinse Partij helemaal naar rechts te gooien, zodat het gemakkelijker zou zijn om haar in november, bij de echte verkiezingen, te verslaan.

Dus Trump had helemaal geen controle. Erger nog: uit ideeën zette hij zijn strategie van verdeeldheid voort, verhardde zijn toespraak en toonde zich steeds meer samenzweerder, vooral op zijn netwerk. Waarheid Sociaal. Het gevolg was merkbaar in de tussentijdse verkiezingen, veroorzaakt door een ontslag of een overlijden.

in Virginia, Glenn Youngkin overwonnen door niet één keer de naam van Trump te noemen. Deze overwinning, bijna onverwacht op een land dat in 2016 door de Democraten was ingenomen, toonde aan dat er ook een andere mogelijkheid was. In juli 2021 heeft de Republikeinse Jake Elzey volgde datzelfde pad en versloeg de door de baas gesteunde kandidaat Susan Wright, wat nationale opschudding veroorzaakte. Nog niet genoeg om de geesten op te winden en de slinger aan te moedigen; maar toch was er iets gebeurd... Niets werkte daarna, tot de verrassende nederlaag van Sarah Palin in Alaska die bovendien de zetel aan een Democraat gaf! En in de herverkiezingscampagne (het was een gedeeltelijke), en drie weken voor de stemming, staat de voormalige kandidaat voor het vice-presidentschap van de Verenigde Staten volgens de enquêtes met meer dan 25 punten achter. Het Trump-effect is verdwenen.

Het begin van het einde voor Trump?

Iedereen begreep perfect dat de strategie van Donald Trump niet zou veranderen: net zoals hij in 74 2020 miljoen stemmen rond zijn naam had weten te verzamelen, leek het hem duidelijk dat hij de verdeeldheid van Amerika moest cultiveren om op de lancering te worden geplaatst pad voor een comeback in 2024. Dus begon hij te praten over die comeback, bungelend met een op handen zijnde aankondiging.

Maar we zijn er nu aan gewend: de Amerikaanse politiek houdt niet van vooraf geschreven scenario's... De persoonlijke waardering van Trump is niet gedaald onder zijn aanhangers, en alle peilingen bevestigen dat hij nog steeds net zo geliefd is binnen de Republikeinse Partij. Maar, wreed, deze zelfde peilingen beginnen ook andere muziek te laten horen.

Net als de koningin in Sneeuwwitje die niet langer de mooiste was in de weerspiegeling van haar spiegel, kijken rechtse kiezers nu vooruit naar de volgende presidentsverkiezingen op een paar anderen, waaronder voormalig vice-president Mike Pence, die een grote campagne vroeg in de zomer, of de gouverneur van Florida, Ron de Santis, vaak de "mini-Trump" genoemd en die maar op één ding hoopt: groter worden. De rally's van Donald Trump begon leeg te lopen, de zalen raken niet langer vol: zelfs op het congres van de Conservative Political Action Conference in februari waren er slechts 1 gelovigen in een zaal die was gepland voor 500 mensen. In Arizona, 3 dagen voor de verkiezingen en in een van de meest kritieke staten, waren ze niet talrijker.

Laten we ten slotte de potentiëlen niet vergeten juridische problemen afkomstig van Donald Trump. Inderdaad, vanaf 9 november zal iedereen geïnteresseerd zijn in 2024. Maar Trump zal zeker andere zorgen in gedachten hebben: de minister van Justitie heeft instructies gegeven om de oud-president niet aan te klagen tijdens de verkiezingsperiode. Hij sprak niet over wat er nu gaat gebeuren...

Jean-Eric Branaa, Docent Amerikaanse politiek en samenleving (Paris 2 Panthéon-Assas), Parijs 2 Panthéon-Assas Universiteit

Dit artikel is opnieuw gepubliceerd vanaf The Conversation onder Creative Commons-licentie. Lees deorigineel artikel.

Afbeelding tegoed: Shutterstock / Evan El-Amin