Armenië heeft weer aangevallen, wat maakt het uit? [MENING]

Geplaatst op 22 september 2022

Terwijl de Russische agressie tegen Oekraïne westerse humanitaire en militaire hulp voor Oekraïne mobiliseert, wordt Armenië in grote eenzaamheid geconfronteerd met nieuwe aanvallen vanuit het naburige Azerbeidzjan. Dit moslimland wordt geleid door de autocraat Ilham Aliyev, militair gesteund door de Turkse dictator president Erdogan. Aliyev had in september 2020 driekwart van Nagorno-Karabach heroverd door de Armeense verdedigers (4000 doden) te verpletteren aan het einde van een 44-daagse oorlog.

Een land met een sterke Armeense meerderheid, Nagorno-Karabach (door de Armeniërs Artsakh genoemd) was door Stalin aan het islamitische Azerbeidzjan gehecht om de christelijke Armeniërs in overeenstemming te brengen met de Sovjet-Unie. Na de val van de USSR liet Armenië dit gebied in 1992, na een zegevierende oorlog tegen Azerbeidzjan, weer onafhankelijk worden. Maar in de afgelopen dertig jaar is de situatie aanzienlijk veranderd. Drie keer minder bevolkt dan Azerbeidzjan en verstoken van natuurlijke hulpbronnen, is Armenië verzwakt vanwege zijn politieke verdeeldheid. Bovendien heeft zijn Europese tropisme het beroofd van de steun van Poetin, die nu verstrikt is in zijn oorlog tegen Oekraïne. Van zijn kant is Azerbeidzjan, rijk aan gas, zich militair blijven versterken, met de volledige veronderstelde steun, in wapens en jihadistische huurlingen, van de Turkse beschermer. Laatstgenoemde kan zichzelf alleen maar feliciteren met een bondgenoot die met evenveel ijver meewerkt aan het herstel van een pan-Turks rijk, kampioen van de islam.

Vandaag de dag is Aliyev niet langer tevreden met Nagorno-Karabach. Sinds 13 september heeft het de Republiek Armenië rechtstreeks aangevallen. Tot dusver hebben de Armeniërs de grondaanvallen van de Azeri's afgeslagen ten koste van ernstige verliezen, maar ze bombarderen zonder terughoudendheid (kanonnen, mortieren, drones) verschillende Armeense regio's, in het noordoosten, in het centrum en in het zuiden van het land. Het beweerde doel van de dictator, nog steeds warm gesteund door Erdogan, is om de oudste christelijke natie te vernietigen. Het is in lijn met de Turkse grote broer wiens misbruiken voorafgingen en volgden op de Armeense genocide van 1915. Als de algemene bedoeling van de dictator van Azerbeidzjan is om Armenië op de knieën te krijgen en de bevolking tot dhimmitude te reduceren (Azeri-schoolkinderen leren in hun schoolboeken dat Armeniërs zijn "honden om op te jagen"), het doel van dit nieuwe offensief is het creëren van een corridor door het Armeense grondgebied (de regio Syunik) die Azerbeidzjan verbindt met de geïsoleerde regio Nakhitchevan, gelegen tussen Turkije en Armenië. Deze corridor, voorzien in de staakt-het-vuren-overeenkomsten van 9 november 2020, is niet operationeel, omdat Armenië het verkeer van mensen, goederen en goederen op eigen grondgebied wil controleren.

Kunnen de Armeniërs, die hun eurofilie betaalden door het gebrek aan liefde voor hun traditionele Russische beschermer, enige hulp van de Europese Unie verwachten? Het is onwaarschijnlijk: de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, reisde op 18 juli naar Bakoe, de hoofdstad van Azerbeidzjan, om triomfantelijk een overeenkomst te ondertekenen die de gasinvoer uit de Kaukasische republiek verdubbelt. De EU stelde zich tevreden met een oproep tot stopzetting van de vijandelijkheden. Frankrijk (waar 600 nakomelingen van overlevenden van de genocide van 000 wonen) heeft beslag gelegd op de VN-Veiligheidsraad. Zullen de Verenigde Staten effectiever zijn? Bekend om haar pro-Armeense standpunten, ging de voorzitter van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, Nancy Pelosi, op zondag 1915 september naar Yerevan (hoofdstad van Armenië) voor een driedaags bezoek. "Armenië is van bijzonder belang voor ons", benadrukte ze, alvorens "de illegale en dodelijke aanvallen van Azerbeidzjan op Armeens grondgebied" te veroordelen. Van zijn kant bevestigde de voorzitter van het Armeense parlement, Alen Simonian, dat er halverwege de week een staakt-het-vuren was bereikt dankzij Amerikaanse bemiddeling, na het mislukken van de Russische bemiddeling. Maar dit staakt-het-vuren werd op 18 september geschonden door Azerbeidzjaans vuur aan de oostgrens, volgens het Armeense ministerie van Defensie...

Philip Oswald