Camille's hoofdartikel: een WK en de Olympische Winterspelen in het verschiet

Op 4 oktober werd Saoedi-Arabië gekozen om de Aziatische Winterspelen in 2029 te organiseren. Die vinden plaats in Neom, een futuristisch project in aanbouw midden in de woestijn.

Een aankondiging die snel de ronde deed op sociale netwerken met opmerkingen die de absurditeit van deze beslissing, die een paar weken voor het toch al veel bekritiseerde Wereldkampioenschap voetbal in Qatar werd genomen, benadrukten.

Stadions met airconditioning voor het WK en nu de Winterspelen in Saoedi-Arabië... Staat de sportwereld op zijn kop?

Terwijl sociale media ontbranden en de planeet brandt, worden persoonlijkheden (zoals MEP Raphael Glucksmann ) en steden (Lyon, Parijs, Toulouse...) hebben opgeroepen tot een boycot van het WK voetbal in Qatar. In naam van ecologie, maar ook in naam van mensenrechten.

Omdat duizenden mensen hun leven hebben verloren om "deze stadions van schaamte" te bouwen. Een humanitaire ramp onthuld door The Guardian die schat dat "meer dan 6500 arbeiders uit arme landen stierven op de bouwplaatsen van de stadions en infrastructuur van de Cup".

De titel van dit hoofdartikel spreekt van "ongelukken", de sportwereld lijkt inderdaad volledig losgekoppeld van het nieuws. Laten we echter niet vergeten dat menselijke waardigheid niet alleen actueel is. Jezus leefde meer dan tweeduizend jaar geleden en leerde ons onze naaste lief te hebben (neem het voorbeeld van de beroemde parabel van de barmhartige Samaritaan), een boodschap die tijd en tijdperken heeft doorkruist. God is liefde en hij wil dat we deze boodschap dragen die het verschil maakt.

Wat kunnen we als christenen doen, of beter gezegd, wat moeten we doen? Moeten we dit evenement boycotten? Hem afwijzen? Is er een duidelijk standpunt te hebben, zoals we zouden kunnen doen over andere onderwerpen, in naam van de waarde van het menselijk leven?

Ik heb niet per se het antwoord op deze vragen, we zijn allemaal onderweg en we hebben allemaal onze tegenstrijdigheden, maar misschien moeten we onszelf die vragen gaan stellen.

Camille Westphal Perrier