Getuigenis van Maryna, Oekraïens verwelkomd door christenen in Polen

Tijdens onze verslag in Onderdompeling in Polen in Krakau, spraken we met verschillende Oekraïense vluchtelingen die ermee instemden ons hun verhaal te vertellen. Ontdek Maryna's getuigenis. 

We zijn in Krakau, Polen, in de tuin van het paar predikanten die de Nowe Przymierze-kerk runnen (Nieuwe Alliantie in het Frans, noot van de redactie), Wojtek en Kirsten Kukulski. Sinds enkele maanden verwelkomt het paar Maryna en haar zoon Mark.

Haar kind op haar knieën, een droevige glimlach op haar gezicht, ze vertelt ons haar verhaal.

Ze legt ons uit dat ze op 24 februari, zoals alle Oekraïners, hoorde dat de oorlog was verklaard, maar dat ze het niet geloofde. "We gingen 's ochtends allemaal normaal naar ons werk", zegt Maryna. Die dag zette ze het scherm van haar televisie aan, het was zwart met een bericht in hoofdletters met de tekst: "Het is begonnen".

Tien dagen lang verbleven Maryna, haar man Sergei en hun twee kinderen in hun huis in Charkov. Toen de bombardementen steeds gewelddadiger en regelmatiger werden, verhuisden ze naar het huis van zijn ouders. Ze zegt dat ze zich tijdens de aanslagen in de kelder hadden verstopt totdat ze beseften dat het net zo gevaarlijk was omdat het gebouw bovenop hen dreigde in te storten. Hoe meer de dagen verstreken, hoe meer Maryna haar angst voelde groeien, ze dacht vooral aan de veiligheid van haar zoon Mark, die over een paar weken 6 jaar wordt.

Op een ochtend besloot ze te vertrekken en nam alleen een rugzak mee met wat spullen voor haar zoon. Ze vertelt over haar reis te voet naar het station.

Maryna beschrijft een compacte menigte, de kreten, de opwinding, de angst. Uiteindelijk slaagden ze erin om in een volle trein te stappen. In een compartiment met slaapplaatsen voor vier reizigers, zaten achttien mensen bij elkaar. Na enkele uren van slopende reizen kwamen ze eindelijk aan in Lviv. Het was daar dat ze besloot haar land te verlaten om zich met Mark bij Polen te voegen.

Haar man Sergei en haar oudste zoon van 19 bleven achter om de wapens op te nemen.

Toen ze deze beslissing nam, had Maryna via Instagram al een paar dagen contact met Kirsten Kukulski. Kirsten heeft een Instagram-account gewijd aan haar breiactiviteiten, een passie die wordt gedeeld door Maryna die een van haar verhalen leuk vond. Toen Kirsten zag dat iemand uit Oekraïne had gereageerd op een van haar berichten, stak ze haar hand uit om haar steun te betuigen. Nadat ze verschillende berichten had uitgewisseld, moedigde ze hem aan haar te laten weten of ze ervoor koos Oekraïne te verlaten.

Dus, na vier dagen reizen, werden Maryna en Mark op het treinstation van Krakau opgewacht door Wojtek en Kirsten die op het perron op hen wachtten.

Sindsdien wonen ze samen met het echtpaar dat drie kinderen heeft. Ze vertelt over haar dankbaarheid voor alles wat ze haar hebben gegeven, te beginnen met onderdak, veiligheid, maar ook kleding, eten en vooral hoop.

Vandaag zit Mark op school en al na een paar maanden begint hij al Pools te spreken. Maryna heeft een baan gevonden, ze maakt een paar uur per week schoon op de school van haar zoon en leert de taal van haar nieuwe land. Omdat de Oekraïense zich permanent in Polen wil vestigen en hoopt dat haar man zich aan het einde van de oorlog kan voegen.

Ze vertrouwt ons emotie toe om elke dag telefonisch met hem te wisselen. Haar zoon schrijft haar ook elke dag om haar te laten weten dat hij nog leeft.

Aan het einde van ons interview wilde Mark ons ​​voorstellen aan "zijn vriend", het enige knuffeldier dat hij mee kon nemen. Een kleine opgezette tijger genaamd "Tigrouilla". "Ik heb nieuw speelgoed hier in Polen, maar er is geen speelgoed dat ik zo leuk vind als dit", zegt het kind.

Camille Westphal Perrier 

Ontdek ons ​​verslag in onderdompeling in Polen, waar we Oekraïense vluchtelingen ontmoetten: