Getuigenis van een Franse christen uit Armenië: de agressie van Azerbeidzjan neemt internationale proporties aan

Onze columnist Pascal Portoukalian, Frans van Armeense afkomst, is twee maanden in Yerevan gevestigd en geeft zijn analyse van de Armeens-Azerbeidzjaanse situatie. Het werd gelanceerd op 26 september een oproep tot gebed voor Armenië. Dit is nog steeds relevant.

Op 13 september viel Azerbeidzjan de Republiek Armenië aan, waardoor meer dan 200 dode Armeniërs in 48 uur.

Tot op heden worden nog 29 Armeense soldaten vermist. Zijn ze dood? Worden ze gevangen gehouden? Van de laatste 17 gevangenen die door Azerbeidzjan naar Armenië werden teruggestuurd, werden er 16 gemarteld. De 17e, die nog steeds in ernstige toestand in het ziekenhuis ligt, kan niet worden verhoord.

50 vierkante kilometer Armeens grondgebied wordt nog steeds bezet door het Azerbeidzjaanse leger. Sinds deze aanval, en ondanks het staakt-het-vuren, lanceren de Azeri-strijdkrachten bijna elke dag een nieuwe aanval op de Armeense linies. Het doel: de bevolking van deze vaak landelijke gebieden terroriseren, hen dwingen te vertrekken, hun plaats in te nemen en te bevestigen dat deze gronden van hen zijn omdat ze er zijn.

Deze manoeuvre maakt deel uit van de continuïteit van een plan om de Armeense bevolking uit te roeien door Turkije (en zijn kleine Azerbeidzjaanse zusje) dat bijna 150 jaar geleden is begonnen en waarin racisme en de wens om gebieden toe te eigenen te verweven, tegen een achtergrond van oorlog. De genocide van 1915 was het hoogtepunt van deze oorlogszuchtige geest, maar zeker niet het eindpunt.

Omdat Armenië vandaag de dag de buitenpost is van Europa en de westerse wereld op Azië en het Midden-Oosten. Na de waarden te hebben omarmd die aan het einde van de 3e eeuw in Frankrijk, Zwitserland en vervolgens in het grootste deel van Europa zijn ontwikkeld, is deze kleine Kaukasische republiek van XNUMX miljoen inwoners een democratisch eiland dat de mensenrechten verdedigt, in een gebied waar deze rechten worden onderdrukt.

In Azerbeidzjan zijn persvrijheid en vrijheid van meningsuiting nog zeer benaderende begrippen. Dit land, opgericht in 1918, is een verlengstuk van Turkije. De twee Turkse en Azeri leiders zijn er best trots op en zeggen dat ze “twee staten, één natie” vormen. Armenië bevindt zich dus gevangen in een ondeugd naar het oosten en het westen.

Een beschaafde curiositeit, het is uit het zuiden dat een deel van zijn redding komt.

De Armeens-Iraanse grens is inderdaad een schat die wordt gekoesterd door Iran, de historische bondgenoot van Armenië. Zelfs verstrikt in de huidige opstand van hun volk dat te lang geconfisqueerde vrijheden nastreeft, blijven de Iraanse autoriteiten in woord en daad hun steun aan Armenië tonen. Als de Turks-Azerbeidzjaanse alliantie te ver gaat, dan is Iran klaar om zijn tanden te laten zien en de zware artillerie naar buiten te brengen. Zijn gepantserde voertuigen staan ​​al aan de grens.

In dit spel van macht en machtsverhoudingen zoekt en smeedt Armenië, dat weinig meer te bieden heeft dan zijn geostrategische ligging, allianties waar het kan.

• Het heeft een wapenovereenkomst gesloten met India, waardoor de Aziatische gigant kan beginnen met de export van Pinaka-lanceerinrichtingen met meerdere looprichtingen, Konkurs geleide antitankraketten en munitie (inclusief mortieren). De aankoop van andere uitrusting - drones, zelfmoorddrones, grond-luchtraketten voor de middellange afstand - wordt besproken.
• De Europese Unie, geleid door het Frankrijk van Emmanuel Macron, en afgeremd door alle staten die deze winter zullen verwarmen met Azeri-gas (ter vervanging van Russisch gas), stuurde een delegatie van waarnemers. De Armeniërs zien in deze actie een schending voor de EU om morgen verder te gaan door deze keer een tussenmacht te sturen, die Armenië met name in staat zou stellen zijn geplunderde grenzen te herstellen.

Omdat Azerbeidzjan voortdurend de geografie op zijn eigen manier herschrijft. Begin oktober hadden pro-Azeri computerwetenschappers op Google Maps en Google Earth toponymische namen die zich op volledig Armeens grondgebied bevonden, vervangen door andere Azeri of Turkse namen. Dat en dat park in de stad Sissian werd Atatürk Park, zo'n en zo'n rivier, zo'n dorp, zo'n monument, verscheen met denkbeeldige namen met accenten die van de andere kant van de grens kwamen. Het beleid van territoriale toe-eigening, de wens om de Armeense aanwezigheid uit te wissen, weet zich dus uit te breiden naar het web. Via de Tatoyan Armeens-Amerikaanse Stichting zijn de Armeense namen inmiddels in ere hersteld.

Maar de Azerbeidzjaanse autoriteiten dwingen de Armeniërs op alle fronten waakzaam te zijn.

• Rusland, dat een beschermer van Armenië was, speelt vandaag nauwelijks zijn rol, verzand in een Oekraïens conflict dat zijn inspanningen concentreert. Net zoals Azerbeidzjan een kans zag om Armenië op 13 september aan te vallen, zien de Verenigde Staten een kans om voet aan de grond te krijgen in deze regio. Na het bezoek van Nancy Pelosi in september vorig jaar, wordt binnenkort een nieuwe delegatie van het Huis van Afgevaardigden van de Verenigde Staten in Jerevan verwacht, die de Amerikaanse wil bevestigt om deel te nemen aan de Kaukasische situatie.
• Sommige Perzische Golfstaten beginnen kennis te maken met Armenië, terwijl Pakistan, de vijand van India, de kant kiest van Turkije en Azerbeidzjan.

Er ontstaan ​​nieuwe alliantiespellen waarin Armenië niet, zoals Libië of Syrië, het slagveld van buitenlandse mogendheden wil worden.

De eerste zorg betreft de situatie in Artsakh (Nagorno-Karabach). Zal Armenië, om de grenzen van de Republiek Armenië te beschermen, in dit spel van onderhandelingen en allianties, dit grondgebied moeten loslaten dat etnisch, historisch en cultureel Armeens blijft? Geografisch ingesloten in het Azerbeidzjaanse grondgebied, zouden de 120.000 Armeniërs die 98% van de bevolking van dit gebied uitmaken, de grote verliezers kunnen zijn van een beleid van etnische zuivering dat nooit eindigt.

Pascal Portoukalian