Testimonial: "Landelijk is samenleven!"

Élise Duchemann verliet Parijs om het evangelie te verkondigen in een klein stadje in Indre, geïsoleerd van enige christelijke aanwezigheid.

Niets had Élise voorbestemd om op een dag in Argenton-sur-Creuse te wonen, een stad van amper 5000 zielen in de Indre, tussen Châteauroux en Guéret. Toch geniet de Parijzenaar, die opgroeide in het 19e arrondissement, "in de buurt van de Buttes-Chaumont", er al 12 jaar van. Een verandering van leven waarvan het idee een paar jaar eerder was begonnen te ontkiemen, toen ze student was aan een bijbelinstituut in Engeland. "Ik ben vertrokken met het oog op training voor de missie. Ik dacht vooral aan Afrika", legt ze uit.

"Maar op een dag kwam ik een video tegen van een vrouw uit Creuse, die uitlegde dat ze op minder dan anderhalf uur afstand geen christelijke gemeenschap had die ik dien in deze plattelandsgebieden."

geestelijke woestenij

Een openbaring voor Élise, die terug duikt in haar jeugdherinneringen in de hoofdstad. "Mijn moeder was christen en ze kon me gemakkelijk meenemen naar de kerk", glimlacht ze.

"En hoewel ze me er een tijdje naartoe moest sleuren, kreeg ik uiteindelijk ook klappen. Daarom ben ik dankbaar."

Dus met Mickaël, haar man, zoeken ze wat ze noemen "een spirituele woestijn", in de hoop daar het goede nieuws van het evangelie te brengen. Vergezeld van Frankrijk Missie, dus verhuisden ze in 2011 naar Argenton-sur-Creuse.

Koffie en bier

Dan begint voor het paar een integratiewerk dat meerdere jaren zal duren. Élise wordt voorzitter van de vriendschappelijke school, sluit zich aan bij het gemeentehuis ... "Zo gaat dat op het platteland ... We winnen het vertrouwen van mensen, door veel koffie en bier te drinken" lacht ze. "En dan laten we voorzichtig de kleur van het evangelie zien."

Want het is uitgesloten dat Élise haar nieuwe medeburgers opjaagt met haar grote klompen. Vooral omdat de evangelicals erg onbekend zijn bij de inwoners van de stad, zoals op veel plaatsen in Frankrijk. “Ofwel zijn we onbekend, ofwel worden we gelijkgesteld aan Donald Trump”, betreurt ze.

"Ah maar daar is Luc!"

Het gaat er dus om het vertrouwen van mensen te winnen. En daarvoor heeft het koppel al heel snel een belangrijke bondgenoot. Zijn naam is Luc en hij komt uit Argenton-sur-Creuse. "Hij is een man van hier die zich heeft bekeerd en die iedereen kent. En hij is een echte evangelist", zegt Élise.

"Aan de ene kant deelt hij het evangelie aan zijn kant, in zijn muziekwinkel. En aan de andere kant stelt hij mensen die voor het eerst bij ons komen gerust en zeggen tegen zichzelf: "Ah maar daar is Luc!"

Zo creëren Élise en Mickaël beetje bij beetje hun "kleine gemeenschap", met een kern van een twintigtal mensen.

"Het is niet veel, maar het zijn mensen op wie je kunt rekenen. Verder op het platteland zetten we drie groepjes huizen neer, in de hoop dat het andere mensen treft."

En om de andere zondag komt de groep samen voor aanbidding, gevolgd door een maaltijd en een gezamenlijke middag. "Landelijk is samen leven!" verheugt zich Elise.

Te veel liefde

En reden tot vreugde, Élise en Mickaël hebben ze vaak gehad tijdens deze twaalf jaar doorgebracht in Indre.

"Ik denk aan een doop, die we zoals altijd in de rivier hebben gevierd. Dit zijn altijd sterke momenten. Deze doop was die van een man die ons was komen bezoeken, voordat hij een jaar lang verdween. Toen hij terugkwam, zei hij tegen ons: 'Er was te veel liefde in je band, ik was er niet klaar voor'."

Een vreugde des te groter omdat de eerste vier jaar in Argenton-sur-Creuse moeilijk waren:

"we hadden het gevoel dat er niets aan de hand was!"

Dus vandaag overweegt het paar om weer op pad te gaan om het evangelie te verkondigen in andere gebieden die ervan geïsoleerd zijn.

"We voelen ons er klaar voor! Vooral omdat ik met onze steun weet dat onze leden goed genoeg zijn opgeleid om voor te blijven zorgen hun kerk !"

Theo Lombardo