Getuigenis: Ben ik een verloren dochter?

Na de geloofsreis die haar dochter begon, merkt een moeder dat haar eigen geloof routine is geworden

'Het is te ingewikkeld om je aan de telefoon uit te leggen. Ik stuur je een brief... maar maak je geen zorgen, oké? ". In haar mail schrijft Julena me dat ze zich tot Christus heeft bekeerd, dat ze naar de kerk gaat en de Bijbel leest. Ze keerde haar leven als feestbeest de rug toe en sloot zich aan bij een christelijke studentenvereniging.

moeder gearresteerd

Dit nieuws verheugt me diep, maar dompelt me ​​ook onder in verontrustende vragen. Waarom leert Julena nu pas over Christus? Onze familie heeft altijd haar christelijk geloof getoond en we geloven dat we hebben gedaan wat nodig is om het door te geven aan onze kinderen. De naam van de nieuwe christelijke groep van mijn dochter valt me ​​op: “de verloren zoon”, zoals in de gelijkenis van het evangelie. Ben ik ook een verloren dochter?

In het evangelieverhaal eiste een jongere zoon zijn erfenis op, verliet zijn gezin en verspilde alles aan een zorgeloze en losbandige levensstijl. Hoewel ik God eigenlijk nooit 'verliet', brachten mijn woorden en daden Christus niet altijd tot eer.

Que ma fille soit entrée résolument dans une démarche de foi personnelle, avec un changement de vie à la clé a été nécessaire pour me faire prendre conscience que, moi aussi, je voulais devenir une enfant de Dieu dans les faits et pas seulement en porter le naam.

Een parochiaan zonder verwijt

Wat is het verschil tussen een christen die belijdt (haar geloof) en een christen die vooruitgang boekt? Als we naar de uiterlijke tekenen kijken, is het moeilijk te zeggen. Wat mij betreft, ik dacht dat ik precies gelijk had. Ik was al een kwart eeuw lid van een kerk, deed mee aan bijbelstudies, zong in het koor, ondersteunde mijn kerk financieel, gaf les op de zondagsschool, ondersteunde de jeugdgroep en zat in verschillende commissies.

Toch overweegt de Heer niet wat de mens overweegt; de mens kijkt naar wat de ogen treft, maar de Heer kijkt naar het hart”. Ik was alleen uiterlijk, maar ik moest toegeven dat ik typisch de 'zondagschristen' was: vaak ongemakkelijk met haar christelijke identiteit in een andere omgeving dan de kerk.

mea culpa

Ik herkende de onwil en wrok waarmee ik soms mijn tijd, gaven en middelen gaf; hoe ik anderen beoordeelde en hun mijn goede genade en mijn diensten ontzegde als ze niet aan mijn verwachtingen voldeden. Ik bad meestal voor mijn eigen wensen en behoeften en als ik voor anderen bad, was dat vaak in de hoop ze te veranderen om ze aangenamer voor mij te maken. En God zag hoeveel ik vermeed om tijd vrij te maken om de "liefdesbrief" te lezen die zo dierbaar voor mij was geschreven: de Bijbel.

Ergens diep van binnen wist ik dat ik niet voldeed aan wat God van mij verwachtte. Kon hij mijn mislukkingen en egoïsme vergeven, alle pijnlijke dingen die ik had gedaan en gezegd? Ondanks mijn geloof dat verklaarde dat ik gered was door de genade van God, toen anderen vol vertrouwen spraken over het eeuwige leven met Christus, vreesde ik dat ik niet goed genoeg was voor God om een ​​plaats in de hemel voor mij te hebben.

Beslissingen

Ik wist dat ik weer op het goede spoor wilde komen en een echt groeiende christen wilde worden, maar hoe? In de eerste paar maanden na de brief van mijn dochter werden twee dingen cruciaal: elke dag bidden met doelen en een toezegging om de hele Bijbel te lezen. Ik realiseerde me dat een intieme relatie met God de enige bron van kracht was om blijvende verandering teweeg te brengen en een christelijk leven te leiden.

Toen ik dichter bij God kwam, vonden er verschillende veranderingen plaats. Vrijwel onmiddellijk had ik weer het verlangen om mijn tijd en talenten in dienst van God te stellen. En dagelijkse meditaties zijn niet langer een gevreesde "plicht" zoals vroeger. Vandaag zucht ik na meer tijd doorgebracht te hebben in gebed en het lezen van de Bijbel. Bovenal geniet ik elke dag van de zekerheid van mijn identiteit in Christus.

Ik weet dat God onvoorwaardelijk van mij houdt, dat zijn vergeving totaal en eeuwig is, en dat Christus al een plaats voor mij in de hemel heeft bereid.

Myra lenglet

Vind meer artikelen op www.spirituelles.info, het tijdschrift dat christelijke vrouwen uit de Franstalige wereld samenbrengt.

Artikel oorspronkelijk gepubliceerd in juli 2021.