Neo-nazi-moordenaar die christen werd, deelt nu zijn geloof in de gevangenis

“Christen worden was bijna alsof ik een harttransplantatie kreeg, en het deed me beseffen dat ik een nieuw hart had. En met dit nieuwe hart komt een nieuwe verantwoordelijkheid. »

Stanley Stever is een voormalige Amerikaanse veroordeelde. Hij heeft zijn straf van 33 jaar uitgezeten voor het plegen van moord en getuigt over zijn verhaal aan de Christian Post.

Stanley begint met het vertellen van zijn jeugd en het pesten dat hij op school heeft meegemaakt.

“Vroeger werd ik lichamelijk ziek als ik naar school ging vanwege de angst die ik had om naar school te gaan en omdat ik wist dat ik de hele dag geplaagd en neergezet zou worden. En echt, daar begonnen de woede en woede, die mijn manier van denken als kind veranderden. »

Om aan deze pijn te ontsnappen, wendde hij zich als tiener tot drugs en alcohol. Hij zegt dan:

“Ik haatte mezelf en ik haatte alles aan mij en ik zou alles doen om van deze pijn af te komen. De woede en het geweld bleven van binnen stijgen, en ik kwam er niet uit, en als je geen verlichting hebt, begin je jezelf te isoleren en begin je te haten wie je bent. »

Stanley is pas 17 als hij zijn misdaad begaat. Op 18 valt het oordeel. Hij wordt veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf. Een straf die wordt teruggebracht tot 33 jaar gevangenisstraf.

In de gevangenis sluit hij zich aan bij een neonazistische bende genaamd de Arische Broederschap, om een ​​soort van bescherming te vinden. Maar de leider van deze bende zal op een dag een christen worden, en deze bekering zal Stanley van streek maken.

Voor het eerst ontdekt hij het concept van vergeving. Hij wordt al snel een christen en begint een bediening in de gevangenis waar hij ook zijn toekomstige vrouw zal ontmoeten.

Nu hij uit de gevangenis is vrijgelaten, zet hij zijn bediening voort.

“We hebben het gevangeniswerk eigenlijk uitgebreid tot een rehabilitatieministerie dat mannen en vrouwen helpt bij de overgang van de gevangenis naar de samenleving en om te slagen. Het is mijn taak om binnen te komen en te werken met gedetineerde mannen en vrouwen, en we ontmoeten ze waar ze zijn en helpen ze hun verleden te verwerken. En dan helpen we ze re-integreren in de gemeenschappen. Het geeft me gemoedsrust, wetende dat ik een verschil maak, één persoon tegelijk. »

“Christen worden was bijna alsof ik een harttransplantatie kreeg, en het deed me beseffen dat ik een nieuw hart had. En met dit nieuwe hart komt een nieuwe verantwoordelijkheid”, zegt hij.

MC