XXI eeuwen na Jezus Christus wordt de Bijbel nog steeds geopenbaard
Eenentwintig eeuwen na Jezus Christus, ergens in het Zuiden, nodigt Marion Muller-Colard drie mensen uit om een tekst uit de Bijbel te ontdekken waarvan ze niets weten.
"Mijn uur is nog niet gekomen" Johannes 2:4
In de huid van Jezus. We waren als gezin uitgenodigd voor een bruiloft in Kana. Iedereen had gedronken. Veel. Er was geen wijn meer over.
Enkele discipelen waren bij ons. We hadden plezier, we praatten... Totdat mijn moeder me kwam zoeken:
"Hé, jongen! We hebben een probleem: ze hebben geen wijn meer."
Argh! Moeders en hun zonen! Zo chic hebben ze. Zonen, dames moeders, ik denk dat je weet waar ik het over heb, nietwaar?
Moeders... je weet wel... als ze je vraagt om het gras te gaan maaien of de vuilnis buiten te zetten en je wilt niet, maar wilt niet:
"Maar... mam, wat kom je me halen, daaraaa... Pfff."
En het antwoord blijft half uitgesproken in je dichtgeknepen keel. Wat kun je tegen je moeder zeggen?
Zij weet het. Over het algemeen nemen we niet op... En uiteindelijk doen we alles wat ze ons vraagt. Het is de roep van de moeder, minus de sirenes.
Het is het stemmetje dat je vertelt: "Als je niet... je moeder, dan zal ze... zal ze wel... je zult het wel zien!" O jee, ellende! En dan is het voor sommigen sport nummer twaalf op de schuldladder. Het is het kleine stemmetje dat fluistert:
"Als ik het niet doe, zal ik geen goede zoon zijn." "Als ik het niet doe, zal ze niet meer van me houden."...
Etc...het is de "dubbele stap" op weg naar volwassenheid.
Als ooit, op het bord van het leven, de dobbelstenen van het lot - goed ondersteund door de meester van het spel, alias "Mom" - ervoor zorgen dat je op dit "zelfverwijt" -veld terechtkomt en je eruit komt zonder straf, dan is het dat wil zeggen zonder door de "therapie"-box te gaan (= drie rondes voorbij laten gaan zonder te spelen), dan ben je goed bezig.
"Maar... mam, wat kom je me halen, daaraaa... Pfff."
"Mijn tijd is nog niet gekomen."
"Ik wil nog wat langer blijven om met mijn vrienden te kletsen. Kom op mama, laat me nog wat langer blijven als kind. Ik wil niet groot worden. Ik weet wat me te wachten staat. En dan gaat hij, ik moet doen dingen, dat ik mensen antwoord. Ik zal moeten. Laat me nog steeds een kind zijn, een jongere, een beetje een onbewuste. Zie je niet dat ik onschuldig ben? Waarom wil je absoluut een lot in mijn leven?
Ik draai om. Ze was weg en liet me alleen achter met mijn antwoorden die er niet waren, met mijn grote luiheid, mijn kleine lafheid, mijn behoefte aan liefde, vrienden en bewusteloosheid.
Dus ik stond op van de tafel en verliet stilletjes mijn vrienden. Mijn moeder, die mij kent, had het goede idee om de grond voor te bereiden. Ze zei tegen de obers:
"Doe wat hij je zegt."
Daar stonden containers die gebruikt werden voor het zuiveringswater. Dus ik zei tegen mezelf:
"Zolang ze doet wat ze van me vraagt, laten we het goed doen."
We namen wat water, ik bad, en met mijn vader (die zeker alleen maar wachtte op dat, dit startsignaal, dat ik klaar zou zijn), veranderden we het water in wijn. In goede wijn overigens – we zouden de rest van de bruiloft ook geen wijn drinken… – En opeens was iedereen verrast en blij.
"En er waren er zelfs die de bruidegom feliciteerden. En het was ook vanaf dat moment dat de discipelen me begonnen te geloven toen ik hun mijn verhalen vertelde".
Alstublieft. Het is heel simpel: water, wijn, feest, drankje.
Uiteindelijk (en ik weet wat jullie zullen denken, beste rebellenvrienden), ben ik blij dat ik naar mama heb geluisterd. Ik weet het, ik weet het: als ik dit herlees, voelt het alsof ik 4 jaar oud ben. Maar iedereen was blij, wat wil je? Ik werd er gek van.
Die dag was misschien wel de eerste dag van de rest van mijn leven. Degene die niet gemakkelijk zou zijn. Waar ik zou gaan wandelen, vertrekken, de weg op gaan, veel zieke mensen ontmoeten, slachtoffers van de pest, demonen, hebzuchtige mensen, manipulators, speculanten, legalisten, dieven, criminelen, misbruikers, enz.
En ik weet zelfs dat ik uiteindelijk een beetje sterf. Maar jammer. Het is mijn keuze, het is mijn geloof. En het maakt miljarden mensen gelukkig. En ze zegt dat zelfs als we sterven, we opnieuw leven, voor altijd.
En dat kan niemand me afnemen. Kom op, kin!
XXI eeuw na Christus - Drinken. Een programma opgesteld door Marion Muller-Collard, met Fabien Damond, leraar, Gabriel Ringlet, priester, en Florence Blondon, predikant van de United Protestant Church of France.
Een tijdschrift geproduceerd door Denis Cérantola
Om te zien of opnieuw te zien XXI eeuwen na Jezus Christus - Drinken: https://www.france.tv/france-2/presence-protestante/ of volg Presence Protestante op Facebook
Christopher Zimmerlin, voor Protestantse Aanwezigheid
