Protestantse aanwezigheid: speciale aanbidding met de John Bost Foundation om de opvattingen over handicaps te veranderen

Ook dit najaar ging Présence Protestante tijdens een speciale eredienst op pad om parochianen te ontmoeten die beslist niet zoals de anderen waren! In het kleine stadje La Force, vlakbij Bergerac, ontmoetten camera's en satellietschotels bewoners en medewerkers van de John Bost Foundation.

"Ik zeg je de waarheid [...] er is niemand groter dan Johannes de Doper. Maar de kleinste in het koninkrijk der hemelen is groter dan hij." Evangelie van Matteüs, hoofdstuk 11. 

La Fundering waar pastor Jean Antoine (bekend als John) Bost in het midden van de 2e eeuw van droomde, is het zijn roeping om nu bijna overal in Frankrijk mensen in kwetsbare situaties en/of handicaps te verwelkomen. En de aanbidding die we zondag vierden in het moederhuis, in La Force, is een beetje, alle soorten handicaps samen, de protestantse versie van Rencontres du Papotin (Frankrijk XNUMX).

Welke visie en plaats heeft de Kerk op het gebied van handicap? Wat is de plaats van handicap op televisie? En aangezien televisie slechts de weerspiegeling is van onze gezichten en onze uitdrukkingen (in elke betekenis van het woord), hoe kijkt onze samenleving dan tegen “mensen met een beperking” aan?

Om te beginnen zou het verstandig zijn om de merites van deze nieuwe AOPC in twijfel te trekken: “Persoon met een handicap”. Zou het discriminerend zijn als iemand zegt dat hij of zij ‘gehandicapt’ is? Zijn we onze grammaticalessen zo vergeten dat we zelfstandig naamwoord (“persoon”) en bijvoeglijk naamwoord (“gehandicapt”) met elkaar verwarren? Het eerste is niet oplosbaar in het tweede. Het bijvoeglijk naamwoord is op geen enkele manier de totale, unieke en volledige definitie van het zelfstandig naamwoord. Het drukt slechts één van de vele kenmerken uit.

Een mens is bovenal een mens, hij kan groot of klein zijn, jong of oud, vriendelijk of nors, gehandicapt of niet, etc. En dit alles hangt af van wie en hoe we ernaar kijken.

Onze samenleving (“de samenleving” zijn wij allemaal), onder het mom van wetenschappelijke classificatie, is de etiketten in feite erg beu. Ze blijft meer dan nodig om gerust te stellen, om uiting te geven aan wat zij beschouwt als een eerlijke verhouding tot ‘de norm’ (bijvoorbeeld: Michelinsterren ter grootte van een ei). Er komt echter onvermijdelijk een dag waarop de norm of de verhouding tot de norm verandert (bijvoorbeeld: voertuigverbruik). Ze gelooft dan dat het verwijderen van het label en het vervangen door een compleet nieuw label de situatie zal veranderen, terwijl een nieuw label in werkelijkheid nooit meer is dan het stigma van een andere standaard... Een auto blijft een auto, een goed gerecht blijft een goed gerecht ongeacht de ster…

In onze relatie tot dingen en de wereld gaat het niet zozeer om wat er op de standaard staat, maar om het feit dat we ook onze toevlucht moeten nemen tot de standaard zelf, vaak alleen maar om onze obsessieve stoornissen te verzachten. de grote wereld zorgt voor ongemak in ons kleine (sterke) interieur.

Op de markt naast mijn huis, in de armste buitenwijken van de hoofdstad, ontmoet ik tijdens het winkelen enkele van de gediskwalificeerde mensen ter wereld, degenen die, volgens de normen, graag het label ‘D’ of ‘E’ zouden krijgen: de migranten die karren vanaf het ochtendgloren kraampjes en kratten weg, de armen die daar voedsel tegen lage prijzen vinden, en zelfs fruit en groenten die te groot, te klein, misvormd of te veel zijn, gediskwalificeerd voor gelabelde apotheken en daar verkocht. Maar is een wortel, hoe verdraaid ook, geen wortel? 

In onze protestantse melkweg zou de kwestie van de norm en de relatie tot de norm centraal moeten staan. Wij parochianen zijn allemaal lid van een vergadering die zo uiteenlopend is als die van het Empire in Star Wars. Sommigen spreken luid, anderen zingen vals, of helemaal niet, sommigen hebben neuzen... neuzen zo hoog als zitstokken... en anderen zijn, net als Christian, gracieus maar hebben geen woorden.

Op initiatief van de show Les Rencontres du Papotin zijn er twee getalenteerde vrienden, Olivier Nakache en Éric Tolédano, beter bekend om hun filmische of fictieve escapades zoals "Nos Joursheureux" of de Arte-serie "En Thérapie". En als ik ze met deze regels een levendig en heel normaal eerbetoon breng, is het een eerbetoon aan elke fase van hun reis, die onvermoeibaar de normen afbreekt. De helden van Intouchables, hun grootste succes, zijn een rijke blanke verlamde Parijzenaar en een ex-gevangene, een zwarte buitenwijk van Senegalese afkomst. In termen van sterke mannen kunnen we het beter doen...

En wat ons directer betreft, raad ik hun zeer ontroerende en toepasselijk genaamde “Hors Normes” (2019) aan, geïnspireerd door twee verenigingen die voor autistische mensen zorgen: Le Silence des Justes en le Relais Île-de-France. Les Rencontres du Papotin en Hors Normes van uw access providers en de Présence Protestante-sekte bij de John Bost Foundation vindt u hier: 

Iets meer dan 2000 jaar geleden weigerde een ander vóór ons de normalisering van mensen. Zijn visie op melaatsen, gehandicapten, gemarginaliseerden, kleine mensen en gediskwalificeerden inspireert ons nog steeds. Hij keek niet naar het etiket voordat hij koos, hij hield van en keek in waarheid. Dit leverde hem het kruis op, en voor ons de eeuwigheid. Laten we deze look niet uit het oog verliezen.

Een programma opgesteld door Yannick André, geregisseerd door Elkana Randrianaivo en geproduceerd door France.tv Studio voor France Télévisions te ontdekken in de herhaling. 

Christopher Zimmerlin, voor Protestantse Aanwezigheid