Bruno, weduwnaar en moedige vader, voedt zijn kinderen zes jaar na de aanslag in Nice op zonder haat

Zes jaar na het verlies van zijn vrouw Mino bij de aanslag in Nice van 14 juli 2016, wijdt Bruno Razafitrimo, buschauffeur en Christian, zijn leven aan zijn twee jongens: "We proberen natuurlijk te leven, maar we kunnen de lege plekken niet opvullen".

Bruno Razafitrimo was op de avond van de aanval afwezig in Nice. Op deze nationale feestdag in Frankrijk kwamen zo'n 30.000 mensen bijeen op de Promenade des Anglais, langs de Middellandse Zee, voor het traditionele vuurwerk, waaronder Mino, 35, en de twee kinderen van het paar, Amaury, zes jaar oud op het moment van de tragedie, en Andrew, vier jaar oud.

Het was in deze menigte dat Mohamed Lahouaiej-Bouhlel een vrachtwagen bestuurde, waarbij 86 mensen omkwamen, waaronder Bruno's vrouw. Andrew, zijn jongste zoon, had zijn leven gered omdat "hij de hand van zijn moeder losliet", legt AFP met zachte en kalme stem uit, deze man komt net als zijn overleden vrouw uit Madagaskar, zijn eiland in de Indische Oceaan dat hij achterliet in 2001.

Sindsdien moet Bruno "zowel de vader als de moeder" zijn met zijn twee jongens, van wie de oudste naar de vijfde klas gaat en de tweede in CM2. Hij troostte veel verdriet en nam de kinderen soms mee naar zijn bed "op blues nights", vertelde hij vorig jaar aan AFP, dat zijn reis volgt. “Het overkwam hen, vooral Andrew, die 4 jaar oud was, om te vragen: 'Maar mama, komt ze op een dag nog naar huis?' ".

Ondersteund door psychologen vlak na de aanval krijgen de kinderen geen follow-up meer. “Tijdens de Covid-periode bleven we telefonische interviews houden met psychologen. Maar daarna hadden we geen contact meer.

Het leven "opzij gezet"

Over hun moeder spreken ze nog vaak, "in het heden". "Ik verloor mijn vader toen ik zeven jaar oud was, ik sta versteld van alle herinneringen die ze aan haar hebben bewaard", zegt Bruno.

“In feite passen ze zich aan met dit leven. En er is veel wederzijdse steun tussen de twee broers, ze belonen elkaar denk ik, ze schreeuwen ook naar elkaar, maar er is veel medeplichtigheid”, glimlacht Bruno die toegeeft, vaak proberend zijn woorden te vinden, dat hij heeft “zijn eigen leven even opzij gezet.

“Ik zorg voor mezelf, maar zonder al te veel aan mezelf te denken, want ik moet eerst voor hen zorgen. Trouwens, ik heb mijn leven nog niet herbouwd. Mijn prioriteit zijn de kinderen", benadrukt hij.

"Als er vrienden zullen zijn en ze hun volwassen leven beginnen, is er misschien ook een nieuwe fase voor mij", voegt Bruno toe.

Vaak weg van huis als hij achter het stuur van zijn bus groepen toeristen op excursies leidt, werkt Bruno niet "veel meer, in ieder geval niet zoals vroeger: ik moet 's avonds koken". Hij kan nog steeds rekenen op vrienden en familie als hij een weekendje weg moet voor een missie.

geloof en solidariteit

Hij voedt zijn kinderen op met aandacht voor anderen. Betrokken bij een vereniging die hij heeft opgericht, Madacat, verzamelt hij donaties met hen voor zijn geboorte-eiland. Hij geeft toe in deze solidariteit "zijn batterijen op te laden".

“Als we anderen een handje helpen, zien we dat er ook andere tegenslagen zijn”.

Christian, Bruno, die tot een religieuze orde toetrad, "had nooit enige haat jegens iemand", zelfs niet tegen Mohamed Lahouaiej Bouhlel, deze 31-jarige Tunesiër die de menigte in rende voordat hij door de politie werd neergeschoten. .

“Dat we dit doen in naam van een religie is onbegrijpelijk. Mensen kunnen worden gemanipuleerd en ik denk dat het meer manipulatie is, daarom heb ik geen haat", vertrouwt deze moedige vader voor wie "op een gegeven moment de pagina moet worden omgeslagen".

Nog steeds "verdeeld" over zijn wens om te getuigen voor de speciale rechtbank van assisen in Parijs, waar op 5 september het proces begint tegen acht mensen die worden beschuldigd van het helpen van de dader van de aanslag, Bruno, die nog steeds worstelt met het Garantiefonds om een ​​“fatsoenlijke” vergoeding te krijgen, is niet wachten op “een wonder of iets dergelijks”.

“Je kunt er maar beter niet te veel van verwachten om niet teleurgesteld te worden. We willen vooral een goede beproeving, voor iedereen.

De redactieraad (met AFP)