De tijd om te leven, in het hart van een palliatieve zorgafdeling

Liefde zal het laatste woord hebben is een uitnodiging om subtiel in het hart van het dagelijks leven te duiken op een palliatieve zorgafdeling in Charente-Maritime. Een documentaire van Présence Protestante en de Jour du Seigneur uitgezonden op zondag 27 augustus op France 2.

‘Ja, ik ben er zeker van dat niets ons kan scheiden van zijn liefde: noch de dood, noch het leven, noch engelen, noch andere hemelse autoriteiten of machten, noch het heden, noch de toekomst, noch de krachten boven, noch die beneden, noch enige andere macht. geschapen ding, kan niets ons ooit scheiden van de liefde die God ons heeft getoond in Jezus Christus, onze Heer." Romeinen 8:38-39

Dit is een vers dat goed bekend is bij christenen. Het kan niet duidelijker zijn: zij die erkennen dat de liefde van God geopenbaard wordt in Jezus Christus, zullen niets te vrezen hebben wanneer zij geconfronteerd worden met de dood, verdrukking of diverse aardse of hemelse krachten en machten.

Geen vijand, roofdier, folteraar, ziekte of lijden kan hen scheiden van de liefde van God.

God houdt van hen. Punt. Toch openen nog drie andere kleine woorden het vers en geven het een werkelijk verbazingwekkende smaak: "Noch leven?"

We begrijpen dat de auteur van de brief gerust wil stellen over de beperkte macht van de dood en zijn berijders. Maar waarom zouden christenen bang moeten zijn dat het leven hen zal scheiden van de liefde van God? En waarom schrijft Paulus “Noch leven noch dood” en brengt hij deze twee met elkaar in verband? Er zijn veel interpretaties mogelijk.

Hier is er een. Het binnengaan in het leven, de geboorte en het vertrek naar de dood hebben deze twee dingen gemeen: we betreden het alleen en naakt en ook niemand ontsnapt. Het is bijna een waarheid. Maar het is natuurlijk hetzelfde, op een andere manier, met ons hele leven: wie kent ons innerlijk? Wie zou onze gedachten kunnen vertellen? Om onze ziel te onderzoeken?

Ons hele leven blijft een deel van ons alleen. Onze reflecties onthullen ons. Wij zijn eilanden waar min of meer drukke (of lege) veerboten verbinding mee maken. Afgelopen zondagavond was ik alleen op pad in een kleine auto.

Op de radio gaf een welwillende presentator het woord aan wie maar wilde. Gratis antenneweg "Allo Macha" (de oudste zal het zich nog herinneren). Een luisteraar uit de Vogezen belt. Geen familie, geen vriend, geen baan. Bovenal: niet het verlangen, niet de smaak. Noch vandaag, noch gisteren. Hij getuigde van zijn grote eenzaamheid. De facilitator probeerde hem enkele aanwijzingen te geven, zodat hij zichzelf (wie anders?) al uit zijn enorme nood kon halen. Vergeefse pogingen. Achter het stuur van mijn Yaris wilde ik tegen hem schreeuwen:

"Je bent geliefd door God: 'Noch het leven...'" 

In zijn diepe eenzaamheid zag deze man de oplossingen, hoe toegankelijk ook, die hem werden aangeboden niet, of had hij niet de moed om deze te grijpen. Ik geloof dat we vaak net als deze man zijn: we zijn onwetend over onze eigen toestand. Blind, we zien de uitgangen niet. Toch waakt God over ons, verder dan wij waarnemen. Wie weet hoeveel haren hij op zijn eigen hoofd heeft, als God het niet is?

Uiteindelijk besefte ik dat deze man niet ver verwijderd was van degenen die geen verbinding meer hebben met het leven vanwege de mentale, psychiatrische of fysieke achteruitgang van hun bewustzijnsstaat. Dus stelde ik mezelf opnieuw deze vraag die vaak naar voren komt: hoe verwelkomt God degenen die sterven na een lange coma als ze op de rand van de dood staan? Of de gekken? Of Alzheimerpatiënten? Enz.

Degenen wier bewustzijn is veranderd? Wordt de oude mens die zijn hoofd verliest door zijn hemelse vader ontvangen met de herinnering aan zijn vorige leven of in de bewustzijnsstaat waarin hij zich bevindt op het moment van zijn overlijden?

Gelukkig weet ik het antwoord niet. Ik wil God God laten zijn en Hem vertrouwen. Ik weet niet hoeveel haren ik in mijn hoofd heb en ik ken niet eens duidelijk alle wendingen van mijn eigen ziel.

Dus welk meesterschap zou ik kunnen beweren te hebben in de loop van mijn leven? Ik moet mijn rol spelen, beslissingen nemen, initiatieven nemen. Maar hoe zou ik verstandig de dag, het uur van mijn eigen dood kunnen bepalen? Ik geloof dat in deze kwestie geen enkel dogma, geen enkele wet het laatste woord zal hebben. Ik geloof dat liefde mijn leven lang altijd het laatste woord zal hebben. En ik weet waar het vandaan komt.

Christopher Zimmerlin, Protestantse aanwezigheid

Liefde zal het laatste woord hebben

Een documentaire geregisseerd door Grégoire Gosset naar een idee van André Breuvart, geproduceerd door Aligal production, france.tv studio, de CFRT en de Protestantse Federatie van Frankrijk

Om te zien of nog eens te zien heeft L'Amour 7 dagen het laatste woord: https://www.france.tv/france-2/presence-protestante/ of volg Presence Protestante op Facebook

De documentaire is op verzoek ook beschikbaar voor debatten, symposia, conferenties en kerkavonden bij de Protestantse Federatie van Frankrijk: [email protected]