Hoe God me hielp de Goliath te verslaan van pesten op school

Weer zo'n dag waarop de kilometerteller van mijn voertuig de kilometers opslokt, het voordeel van mijn reizen is de tijd die ik met God heb, ook, laten we zeggen, de tijd die ik heb om na te denken, en ook om naar de radio te luisteren.

Deel deze afbeelding op Facebook

EInmiddels heb ik er deze week meerdere keren van gehoord, het nieuwe werkpaard voor het ministerie van Onderwijs: pesten op school. Ik zou daar kunnen stoppen, mijn handen aan het stuur, mijn ogen geklonken op het asfalt en de lijnen die scrollen, alleen hier, alles wat over dit onderwerp wordt beschreven, heeft deze vreemde echo in mij ...

Die vent daar, in een hoek van de klas, ik ben het.

Dus ja, je zult me ​​vertellen, het heeft altijd bestaan, de stoute boefjes die het kleine vet in de bril in de klas mishandelen, die hem pijn laten lijden ... Behalve dat hier, het punt is dat deze man daar, in een hoek van de klas, waar niemand te veel naast wil zitten uit angst om op zijn beurt afgewezen te worden, en wie een beetje pijn doet, ik ben het.

Je kent die jongen die iedereen kwaad maakte in deze Amerikaanse films?Goede leerling, aardige jongen, een beetje verlegen, kleiner dan gemiddeld (op dit moment), mollig en geslagen naast een vrij zeldzaam gezichtsprobleem waar anderen veel om moeten lachen... En waardoor ik absoluut niet in staat ben om 'bepaalde gebaren' uit te voeren normaal gesproken in sporten die je helpen veel te integreren (voetbal, om het maar niet te noemen). Je weet wel, die jongen die iedereen ergert in die Amerikaanse films, en die vaak wordt mishandeld door de aanvoerder van het voetbalteam of uitgelachen door de hipster-cheerleaders van de middelbare school, ken je het genre?

Kleine woorden of tekeningen die circuleren
Nou, ik heb de foto voor je geschilderd, dus hier zijn we in 1995, ik ben tweede, en ik ben een beetje zoals kleine David in het midden van een garnizoen, pijnlijk proberend een harnas te dragen dat te groot voor mij is , want op anderen lijken. Mijn middel om vrede te hebben: om woede op te wekken, te brullen en te proberen goddeloosheid te veinzen zodat men me met rust laat. Omdat het niet echt helpt om je zelfbeeld te ontwikkelen en te verbeteren als je ziet dat je klas grapjes maakt over je lichaamsbouw door middel van kleine woordjes of tekeningen die circuleren en die je aan het einde van de cursus krijgt.

Want als je van een weekend thuiskomt en je bed in puin aantreft, een hele fles shampoo eroverheen gegoten, en haar foto's doorzeefd met messen, beledigingen in zwarte nagellak op haar bureau geschreven... Het mag niemand overkomen.

Geweld was mijn uitdrukkingsmiddel geworden. Het is tegenwoordig niet goed om er "aardig" uit te zien, is vriendelijkheid een zwakte?

We leven niet in een wereld waar de goeden groot zijn. We leven niet in een wereld waar openhartig zijn wordt gerespecteerd. We horen vaak zeggen dat we niet in de wereld van de troetelberen zijn, of in een Disney-film - en het is waar.

Alleen zijn we hier, op 16-jarige leeftijd, niet toegerust om het achteraf te leven, en we verzilveren het niet of verteren het niet echt, we verzamelen het. Het gevoel van afwijzing, eenzaamheid, frustratie, woede, verdriet, donkere gedachten, inclusief de dood, zijn voor mij realiteit geworden.

Volgens officiële cijfers wordt minstens 10% van onze jongeren rechtstreeks getroffen door dit soort situaties. Dus werd het onmogelijk voor mij om mijn strijd tegen deze Goliath niet te delen.

Want het is inderdaad een zwaarbewapende reus waar we het over hebben, een provocateur die blijkbaar sterker is dan wij, die trots voor ons allemaal staat en zijn dominantie met minachting uitschreeuwt.

Maar er is een overwinning te behalen, vergelijkbaar met die van de jonge herder die de boze held van de Filistijnen overweldigde en hier is heel kort hoe ik werd geholpen om deze overwinning te behalen:

• Het eerste wat God deed was: trek het harnas uit, dit harnas is te groot voor mij, ongeschikt, zware bescherming en onhandig omdat het kunstmatig is en ruwweg kopieert wat de rest van mijn kameraden van die tijd wilden laten zien. Accepteer niet te zijn zoals de anderen, want ik ben mezelf, en het is deze identiteit die God me heeft gegeven, en die ik moest bevestigen.

• Ten tweede heeft hij mij gemaakt ga naar de rivier, symbool van zijn aanwezigheid, om mijn middelen daarheen te trekken, deze kleine kiezelstenen, onbeduidend en blijkbaar niet erg gevaarlijk voor het menselijk zicht, ik zie ze als mijn geloof van die tijd, klein, maar solide. Naar de rivier gaan betekent tijd nemen met God, een tijd apart met Hem, om met Hem te praten, naar Hem te luisteren, Hem te zingen... En dat verandert alles in mijn dagelijks leven.

• Toen leidde hij me naar mijn angsten, en... geconfronteerd met deze reus, die me uitlachte, en mijn zwakke middelen terwijl hij zelfs de meest ervaren doodsbang maakte. Geconfronteerd worden met wat ons doet beven, is simpelweg besluiten om ons niet te laten bereiken, om te overwegen wat God belangrijker vindt dan wat anderen bekritiseren.

• Uiteindelijk zit het in loslaten, overgeven, en totaal vertrouwen in god dat ik mijn vijand zag vallen: onze grootste veldslagen worden op hun knieën gewonnen.

Als gevolg van dit alles had ik veel kansen om de slechtheid van anderen te weerstaan, maar ook om vergiffenis te tonen aan degenen die ooit aasgieren waren. Ik heb kunnen zien en ervaren hoe krachtig vergeving is, en hoe het neerhalen van een Goliath ons kracht geeft om anderen te helpen vechten tegen hun eigen reuzen.

Wees zoals David, onthoud dat de wapenrusting van de reus niets is tegen de naam van de Heer!

Deel deze video op Facebook

Gabriël Kara

Gabriel heeft lange tijd als adviseur gewerkt, met expertise in communicatie, projectmanagement en management. Hij heeft ook lesgegeven aan de Universiteit van Aix-Marseille in Pedagogische Wetenschappen, en aan Polytechnique, communicatie (spreken in het openbaar, mediatraining, interpersoonlijke communicatie en animatie) en professioneel Engels. Als aanbiddingsleider en evenementenplanner was hij lid van de Tim Project-aanbiddingsgroep en meest recentelijk van het Hearts of Praise-collectief. Hij is betrokken bij verenigende en interkerkelijke projecten zoals bij Alpha Connect. Gabriel is getrouwd met Clémence en vader van twee kinderen. Na bijna dertig jaar in protestantse en evangelische kerken maar ook een schoolcarrière in een katholieke instelling, verlangt hij een actief geloof in de samenleving om zout en licht te zijn.

Oorspronkelijk gepubliceerd op 4 april 2016