Hoe rugby een belangrijk onderdeel werd van de Ierse identiteit
Op 9 september 2023 begon Ierland zijn Wereldkampioenschap Rugby met een wedstrijd tegen Roemenië in Bordeaux. Op de tribunes waren de ambassadeur van Ierland en de ambassadeur van het Verenigd Koninkrijk aanwezig. Beiden waren gekomen om ‘hun’ Ierland aan te moedigen. Het Ierse team vertegenwoordigt inderdaad het hele eiland, en dus ook de Republiek Ierland onafhankelijk sinds 1922dan Noord-Ierland, dat binnen de grenzen van het Verenigd Koninkrijk bleef.
Dit eenvoudige beeld van de twee ambassadeurs illustreert de complexiteit van de relatie tussen sport en politiek in Ierland. De Ierse nationale teams – en vooral die van rugby – staan, meer dan elders, centraal in de identiteitsconstructie van de bewoners van het eiland, of ze nu staatsburgers zijn van de Republiek Ierland (5 miljoen mensen) of dat ze behoren tot de de ongeveer 2 miljoen inwoners van Noord-Ierland, dat integraal deel uitmaakt van het Verenigd Koninkrijk.
Stadions, vlaggen, volksliederen… Ierse puzzels
Ondanks de opdeling van 1922 wordt Ierland in veel sporten vertegenwoordigd door één nationaal team. Deze situatie verliep niet zonder problemen.
In het voetbal beweerden de Republiek Ierland en Noord-Ierland tot de jaren vijftig allebei "Ierland" te vertegenwoordigen. Sommige spelers maakten van de gelegenheid gebruik om zaterdag in Belfast voor het Noord-team te spelen, voordat ze de trein naar Dublin namen en zondag de kleuren van het Zuid-team droegen. In 1950 beval de FIFA dit te beëindigen en bepaalde dat de twee teams voortaan de Republiek Ierland en Noord-Ierland zouden heten.
[Meer dan 85 lezers vertrouwen op The Conversation-nieuwsbrieven om de belangrijkste problemen in de wereld beter te begrijpen. Schrijf je vandaag nog in]
Bij hockey neemt één Iers team deel aan het WK en het Europees Kampioenschap; maar de regels van de Olympische Spelen staan de aanwezigheid van meerdere teams uit hetzelfde land niet toe: op de Olympische Spelen is er dus één team dat heel Groot-Brittannië vertegenwoordigt, en een ander team dat de Republiek Ierland vertegenwoordigt. Verschillende hockeyers hebben tijdens het WK en het EK voor Ierland gespeeld, maar tijdens de Olympische Spelen voor het team van Groot-Brittannië.
Wat rugby betreft waren er ook tijdens de selectiewedstrijden tal van problemen. Allereerst: waar moet ze haar thuiswedstrijden spelen? Ierland speelt voornamelijk in Dublin, en af en toe in Belfast, Noord-Ierland (dus in het Verenigd Koninkrijk).
Dus, welke vlag moet worden weergegeven? Om geschillen op dit punt te voorkomen ontwierp de IRFU (de federatie die verantwoordelijk is voor de rugbyunie in Ierland) in 1925 een eigen vlag. Tijdens wedstrijden in Dublin wordt deze vlag geassocieerd met de driekleur van de Republiek. En tijdens de zeldzame wedstrijden die in Belfast worden gehouden, is het de vlag van Ulster (historische regio in het noorden van het eiland Ierland, die de hele entiteit van het Verenigd Koninkrijk beslaat, namelijk Noord-Ierland en drie provincies binnen de Republiek Ierland) die wordt gebruikt in combinatie met die van de IRFU.
Een ander belangrijk symbool van identiteit: het volkslied. Tijdens rugbywedstrijden in Dublin wordt het volkslied van de Republiek Ierland ("Amhràn na bhFiann") gespeeld, terwijl in Belfast "God Save The Queen" (of nu God Save The King) wordt gebruikt, en geen anthems. worden gespeeld tijdens uitwedstrijden. In 1954 kwam dit probleem tot een hoogtepunt toen enkele spelers uit de Republiek protesteerden tegen het gebruik van "God Save The Queen" vóór een wedstrijd tegen Schotland in Belfast. Er volgde een lange periode waarin de IRFU wedstrijden in Belfast vermeed.
Het ontbreken van een algemeen aanvaardbaar Iers volkslied was een probleem tijdens de eerste Rugby World Cup in 1987. Elk team behalve Ierland had een volkslied. Als noodmaatregel gebruikte het team daarom de opname, op een audiocassette, van een Ierse ballad: "De roos van Tralee". Deze opname werd bespot vanwege de slechte audiokwaliteit van de cassette en het feit dat het stuk was opgenomen door een Duitse muzikant, James Last.
Uiteindelijk gaf de IRFU opdracht voor een volkslied voor het rugbyteam, "Ireland's Call". Het is geschreven door een van de beste songwriters van Ierland, Phil Coulter. Hoewel dat aanvankelijk zo was critiek, werd het aangenomen als een politiek neutraal volkslied, niet alleen door het Ierse rugbyteam, maar ook door de Ierse cricket- en hockeyteams.
De praktijk is nu om "Ireland's Call" en "Amhràn na bhFiann" in Dublin te spelen, maar alleen "Ireland's Call" in uitwedstrijden.
Tijdens de Rugby World Cup 2023 werd een onofficieel supporterslied gemaakt. Ierse fans begonnen het nummer "Zombie" van Cranberries te zingen, zo'n dertig jaar eerder geschreven als reactie op een IRA-bomaanslag. De adoptie van dit lied door rugbyfans leidde tot discussie, waarbij sommigen het gevoel hadden dat het het Ierse nationalisme beledigde en rugbyfans "West-Britten" noemde (een denigrerende term voor Ieren die te pro-Brits zijn). De huidige Ierse premier, Leo Varadkar, hield echter vol dat het om een ‘anti-terrorisme lied; dit is geen nationalistisch of unionistisch lied".
Het gewicht van de jaren van problemen
Discussies over 'Zombie' laten zien welke gevolgen rugby heeft gehad Troubles, het gewelddadige conflict over de status van Noord-Ierland dat duurde van eind jaren zestig tot het vredesakkoord van 1960.
Het ernstige geweld dat in Noord-Ierland uitbrak, heeft inderdaad gevolgen gehad voor rugby. In 1972 weigerden Schotland en Wales naar Dublin te reizen om deel te nemen aan het Five Nations Tournament. Het jaar daarop werd van Engeland hetzelfde verwacht, maar in plaats daarvan kwamen ze in Dublin spelen, een gebaar van steun dat in Ierland hartelijk werd ontvangen.
Na deze twee bijzonder spannende jaren waren er geen verdere annuleringen van rugbywedstrijden. In april 1987 raakten echter drie Noord-spelers – Nigel Carr, David Irwin en Philip Rainey – gewond toen de auto waarin ze naar een training reden, werd betrapt bij een bomaanslag door de IRA die de grens tussen Noord-Ierland en de Republiek overstak. van Ierland. Het doelwit van de aanval was Maurits Gibson, een hoge magistraat in Noord-Ierland; hij en zijn vrouw kwamen om bij de explosie.
De auto die de drie rugbyspelers naar het zuiden bracht, passeerde precies op dat moment. De spelers liepen geen levensbedreigende blessures op - ze maakten alle drie deel uit van de Ierse ploeg op het WK later dat jaar - maar een van hen, Carr, stopte voortijdig met rugby vanwege de blessures die hij opliep.
Laten we kort terugkomen op de kwestie van de stadions waar wedstrijden worden gehouden. In 2007 werd het oude Lansdowne Road-stadion in Dublin drie jaar gesloten wegens wederopbouw. Gedurende deze jaren werden internationale rugby- (en voetbal) wedstrijden verplaatst naar Croke Park. Dit stadion is eigendom van de Gaelic Athletic Association (GAA), die tot doel heeft typisch Ierse sporten zoals Gaelic football en hurling te promoten.
De GAA verbood oorspronkelijk specifiek "buitenlandse sporten" zoals voetbal en rugby - leden van GAA-clubs mochten niet deelnemen aan deze sporten of er zelfs maar naar kijken. Hoewel deze diepgewortelde vijandigheid begin jaren 2000 afnam, blijft de onwil om een rivaliserende sport te helpen aanzienlijk. Een senior lid van de GAA verklaarde bijvoorbeeld in 2017 dat rugby “dreigde veelbelovende jonge spelers af te wenden van de Gaelische sporten".
Bovendien is Croke Park doordrenkt van nationalistische symboliek. Het ene uiteinde van het veld staat bekend als "Hill 16", ter nagedachtenis aan de Nationalistische opstand van 1916 tegen de Britse overheersing in Ierland. Een ander deel heet Hogan Stand, ter ere van een Gaelische voetballer die een van de veertien mensen was die omkwamen in Croke Park op 21 november 1920 toen Britse veiligheidstroepen het vuur openden op een menigte die een Gaelische voetbalwedstrijd bijwoonde. De beslissing om een "buitenlandse wedstrijd" te organiseren in Croke Park veroorzaakte daarom controverse. Toen Ierland daar in 2007 tegen Engeland speelde, werd ‘God Save The Queen’ echter met respect behandeld, wat de dag goed maakte’een trotse dag voor het moderne Ierland".
Een sport die verenigend is geworden
We zien het: in Ierland is rugby omgeven door belangrijke politieke symboliek. Ondanks alles blijft het eiland een uniek nationaal team opstellen.
De afgelopen decennia is ook de identiteitsafstemming in verband met rugby veranderd. Vroeger werd de sport gezien als sterk protestants en daarom in de ogen van een groot deel van de Republiek Ierland "vertegenwoordigde Ierland niet echt".
Maar geleidelijk nam het aantal katholieken dat het spel leuk vond en beoefende toe en ontstond er een evenwichtiger standpunt. Dit proces werd versterkt door de klassenidentiteit die verband hield met de beoefening en waardering van rugby in Ierland. Rugby is sterk verankerd in de middenklasse en ‘de praktijk van rugby en de sociale participatie in rugby (lidmaatschap van een club, deelname aan wedstrijden etc.) zijn sterk verbonden met de sociaal-economische status‘Het feit dat we tot dezelfde sociale klasse behoren, heeft ertoe bijgedragen dat de eenheid van het rugby in Ierland behouden is gebleven.
Ten slotte had de professionalisering van rugby in 1995 een grote impact op de plaats ervan in Ierland. Zijn populariteit is aanzienlijk toegenomen, zowel op club- als op nationaal teamniveau. In het tijdperk van professionaliteit vestigden ook veel Australische, Nieuw-Zeelandse en Zuid-Afrikaanse spelers zich in Ierland en speelden zelfs voor het Ierse nationale team. Dit heeft bijgedragen aan de verzwakking van de meest dogmatische en diepgewortelde nationalistische en unionistische identiteiten, die worden vervangen door nieuwe, meer geglobaliseerde identiteiten.
Terwijl het Ierse team misschien ooit "een tijdelijke unie van twee politiek verschillende naties door middel van sport"Het overstijgt nu barrières en verschillen op het gebied van ras, geslacht, religie en seksuele geaardheid", aldus de krant IRFU-formule.
Michael Holmes, Docent politieke wetenschappen, Katholiek Instituut van Lille (ICL)
Dit artikel is opnieuw gepubliceerd vanaf The Conversation onder Creative Commons-licentie. Lees deorigineel artikel.
De meningen in dit artikel komen niet noodzakelijk overeen met die van InfoChrétienne.
