In Zwitserland blijft het aantal hulp bij zelfdoding stijgen

In Zwitserland is hulp bij zelfdoding sinds 1942 toegestaan, en het zijn verenigingen die zich bezighouden met de levering van dodelijke producten en met de administratieve procedures. In een steeds zorgwekkender wordende sociale context waarin zelfmoord niet echt wordt ontmoedigd, de solidariteit uiteenvalt en de verzoeken om hulp bij zelfdoding toenemen. Vorig jaar kwamen op deze manier meer dan duizend mensen om het leven, wat vragen oproept over het samenlevingsmodel.

Hoewel de Zwitserse Bondsraad zegt de voorkeur te geven aan "focus op preventie, palliatieve zorg en gecoördineerde zorg" en presenteert een actieplan voor suïcidepreventie, blijft de praktijk zich ontwikkelen, na een lichte daling in 2016, en betreft vooral vrouwen zoals blijkt uit de gegevens voor 2023 van het Swiss Health Observatory (Obsan), dat ze verstrekt in stappen van twee jaar en die voor vorig jaar nog niet heeft vastgesteld. Bijvoorbeeld 422 vrouwen op 320 mannen in 2014, 529 op 399 in 2016 of 510 mannen op 741 vrouwen in 2020.

Terwijl de overheid zich bereid toont om luisterstructuren op te zetten voor mensen die hun leven willen verkorten, kunnen verschillende verenigingen een dodelijk drankje verstrekken aan mensen die zelfmoord willen plegen, zolang hun hulp niet gedreven wordt door 'egoïsme'. Onder de bekendste, Dignitas of Exit waarvan het aantal leden groeit.

In 2022 sloten "meer dan 17 mensen" zich aan bij Exit, wat het aantal leden op 000 bracht, het record sinds de oprichting in 154. Onder hen sloten zich in deze periode 118 aan bij de Franstalige tak, iets meer dan een tiende van de 1940 leden. Exit beweert dat vorig jaar 3 patiënten stierven na hulp bij zelfdoding in Zwitserland, 401 in 33 en 411 in 1, een definitief cijfer dat ver onder de door Obsan aangekondigde 125 ligt.

Volgens de vereniging zijn verzoeken om zelfdoding het gevolg van "de vergrijzing van de samenleving en de toename van het aantal mensen met ernstige ziekten en handicaps". De gemiddelde leeftijd van patiënten die vorig jaar stierven door hulp bij zelfdoding was 79,6 jaar en in 78,2 2021 jaar. die van regisseur Jean-Luc Godard die ervoor koos om op 91-jarige leeftijd te sterven toen hij niet ziek was, maar uitgeput. Berichtgeving in de media die mensen dreigt aan te moedigen om de hulp van deze verenigingen in te roepen.

Onder de leden zijn door Dignitas geaccepteerde buitenlanders, waarvan 90% niet in Zwitserland woont. De vereniging telde vorig jaar 11 leden, 856 meer dan in 832. De meesten komen uit de Verenigde Staten (+2021), Duitsland (+389) of het Verenigd Koninkrijk (+164). Als er in de loop van het jaar veel meer leden zijn dan mensen die in dit kader zelfmoord plegen, komt dat omdat "veel mensen zich vooraf aanmelden, vooruitlopend op een toekomstige ziekte".

Gegevens die de visie van de wereld in twijfel trekken

Cijfers die alleen maar kunnen leiden tot de vraag waar dergelijke verzoeken op gebaseerd zijn. "Wat zendt de samenleving, expliciet of impliciet, uit zodat mensen op een gegeven moment tegen zichzelf zeggen dat het beter is te sterven dan te leven, dat ze geen plaats meer hebben onder ons?", vraagt ​​dr. Michaël Gonin, decaan en professor in de ethiek bij HET-PRO, een theologische school in Saint-Légier, in het kanton Vaud.

“Sommige mensen die een beroep doen op hulp bij zelfdoding hebben het gevoel dat ze de samenleving een geschenk geven, omdat ze zichzelf als een last zien voor zichzelf en voor hun dierbaren die ze overweldigd voelen”, merkt deze ethicus op, die ons hiermee uitdaagt. culturele vraag:

"Waarom bestaat deze aanpak niet bij andere bedrijven?"

Hoewel je zou kunnen denken aan individualisme, ziet Dr. Gonin er een vertekend beeld in van de solidariteit van degenen die liever sterven.

Jean Sarpedon

Afbeelding tegoed: Shutterstock/ Hyotografie