Kindermishandeling: hoe huidig geweld leidt tot toekomstig geweld
Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie zijn er het afgelopen jaar naar schatting 1 miljard kinderen in de leeftijd van 2 tot 17 jaar besmet geraakt. slachtoffers van kindermisbruik.
Achter deze uitdrukking schuilen fysieke mishandeling (mishandeling van kinderen), emotionele mishandeling (schade aan het gevoel van eigenwaarde), seksueel misbruik en verwaarlozing. Hieraan moeten kinderen worden toegevoegd die zijn blootgesteld aan kindertrauma's die verband houden met gewelddadige situaties, zoals oorlogsgebieden. Deze verschillende vormen van kindermisbruik en trauma komen helaas vaak voor: zo wordt bijvoorbeeld wereldwijd geschat de prevalentie bedraagt alleen al voor seksueel misbruik ongeveer 12.7%.
De gevolgen van dit misbruik zijn echter jarenlang, zelfs decennia lang voelbaar en blijven zelfs tot ver buiten het leven van de slachtoffers voortduren.
Kindermisbruik heeft blijvende gevolgen
De gevolgen van kindermisbruik zijn verwoestend omdat ze veranderingen teweegbrengen in het emotionele, cognitieve en sociale functioneren van personen, veranderingen die blijven bestaan zodra de slachtoffers volwassen zijn geworden.
De gevolgen zijn misschien niet alleen psychiatrische pathologieën zoals gegeneraliseerde angst, depressie, posttraumatische stresstoestanden, verslavingen, maar ook metabolische pathologieën zoals obesitas. Dus, 46% van de volwassenen die aan een depressie lijden, geeft aan als kind het slachtoffer te zijn geweest van misbruik, wat een zeer hoog percentage is. Bovendien reproduceren sommige slachtoffers van misbruik wat zij als kinderen hebben geleden worden op hun beurt roofdieren.
Interessant is dat deze veranderingen in het psychologisch functioneren niet alleen werden geïdentificeerd in gevallen waarin de mishandeling resulteerde in fysiek geweld (slaan, verkrachting), maar ook in gevallen waarin de mishandeling niet gepaard ging met lichamelijk letsel. zoals het geval is bij emotionele mishandeling of verwaarlozing. Deze effecten houden op de lange termijn aan omdat ze over meerdere generaties kunnen worden overgedragen, vooral door een hechtingstekort.
Daarom kunnen we ons afvragen of de nawerkingen van verschillende vormen van mishandeling naast psychologische gevolgen ook biologische gevolgen hebben.
Kindermisbruik heeft biologische gevolgen
De feiten met betrekking tot mogelijke biologische gevolgen van kindermishandeling zijn goed gedocumenteerd. Dat weten wij vooral Kindermisbruik en trauma veroorzaken een toename van ontstekingsmarkers en stresshormonen. Ze zijn ook geassocieerd met veranderingen in genexpressie die tot in de volwassenheid voortduren.
Daarnaast morfologische en functionele hersenveranderingen werden ook waargenomen, zoals een verminderd volume van de prefrontale cortex (een gebied dat belangrijk is voor emotieregulatie, actieplanning, cognitieve flexibiliteit) en de hippocampus (een gebied dat belangrijk is voor het geheugen) of verhoogde activiteit in de amygdala (een gebied dat betrokken is bij angst en stress). Bovendien is er ook een verandering in de verbinding tussen de prefrontale cortex en de amygdala waargenomen, wat waarschijnlijk de problemen bij emotionele regulatie verklaart.
De gevolgen van mishandeling leiden ook tot veranderingen op cellulair niveau, zoals veranderingen in oligodendrocyten (de cellen die de omhulling vormen rond de bundels hersenvezels) in een subdeel van de prefrontale cortex, wat zowel getuigt van het feit dat mishandeling blijvende morfologische veranderingen teweegbrengt, als van hun functionele impact.
Het is belangrijk om te benadrukken dat deze biologische veranderingen niet van voorbijgaande aard zijn en beperkt blijven tot de periode van de kindertijd, maar dat ze de ontwikkeling van het individu veranderen en voortduren tot de volwassenheid, of zelfs tot ver daarna, en ook van invloed zijn op de nakomelingen van de slachtoffers.
Langdurige biologische gevolgen
Er is aangetoond dat sommige van de biologische veranderingen die het gevolg zijn van kindermisbruik kunnen worden overgedragen op volgende generaties, dat wil zeggen op de kinderen, of zelfs op de kleinkinderen van mensen die zijn blootgesteld aan misbruik en geweld.
Dit is bijvoorbeeld het geval bij de effecten op stresshormonen, waarvan het hoge niveau wordt aangetroffen bij nakomelingen van moeders die een jeugdtrauma hebben opgelopen ; het is hetzelfde voor bepaalde hersenveranderingen. Anderszins, verandering van genexpressie kan over meerdere generaties worden overgedragen.
Dit maakt duizelig als men aan bepaalde gezinscontexten denkt, maar ook aan oorlogssituaties, aangezien de vicieuze cirkel van geweld zo van generatie op generatie kan worden bestendigd, waardoor de sociale cohesie tussen mensen – en volkeren – in gevaar komt? - in een eindeloze cyclus.
Is de situatie hopeloos?
Gelukkig is het niet geheel hopeloos. Er bestaan effectieve maatregelen om de veerkracht te stimuleren, zoals sociale ondersteuning op school of tijdens buitenschoolse activiteiten. Bepaalde psychotherapieën, zoals cognitieve gedragstherapieën, of deelname aan inclusieve programma's en psychosociale interventies waarbij hele gemeenschappen betrokken zijn, hebben zich ook bewezen.
We moeten daarom waakzaam zijn bij het beschikbaar stellen ervan in de gemeenschappen die het meeste risico lopen, vooral in landen die te maken hebben gehad met situaties van gewapend geweld. Dit zou een van de hefbomen kunnen zijn om duurzame vrede te bereiken.
Catharina Belzung, Professor, Universiteit van Tours
Dit artikel is opnieuw gepubliceerd vanaf The Conversation onder Creative Commons-licentie. Lees deorigineel artikel.
De meningen in dit artikel komen niet noodzakelijk overeen met die van InfoChrétienne.
