Mijn kerk is internationaal
Omdat "internationaal" niet het voorrecht is van arbeiders en rappers, een terugkeer in drie programma's naar het internationale nieuws van de kerken. Van Brussel naar Nice via Mantes-la-Jolie eindigde zondag een internationale reis van 1320 kilometer op Présence Protestante. Drie weken lang ging het protestantse programma van France 3 naar drie heel verschillende kerken en toch… Niet zo ver uit elkaar als het lijkt.
Donderdag 18 juni bood de Belgische nationale televisie, RTBF, Eurovisie de cultus van de Hemelvaart aan met de Evangelisch Protestantse Kerk van Sint-Genesius-Rode.
Tijdens zijn preek spoorde pastoor Daniel Costanza iedereen, waar ze ook vandaan komen, aan om getuige te zijn van het evangelie:
“Door zijn hemelvaart geeft [Jezus] ons de opdracht om zijn getuigen te zijn in de 21e eeuw”.
Gelegen aan de rand van Brussel, een stad van de Europese Unie en de NAVO bij uitstek, draagt de Kerk van de Assemblages van God (ADD) van Rhode haar DNA van missionaris voor de internationale zelfs in de naam die ze gekozen heeft: Christelijk Centrum ( in het Engels in de tekst).
Een andere kerk, een andere sfeer, maar net zo internationaal, zondag 28 juni wordt uitgezonden, nog steeds op France 2, en opnieuw op Eurovisie, de aanbidding van Pinksteren met de Verenigde Protestantse Kerk van Nice Saint-Esprit.
Op het kruispunt van Italië en Frankrijk, met één voet in de Middellandse Zee en de andere in de Alpen, is de stad Nice ook een internationale stad. We lezen nog steeds op elk straatnaambord Niçois, we horen natuurlijk Italiaans, maar ook Russisch, Engels... En tijdens het festival van Cannes-la-voisine hebben alle talen van de wereld hun achterban in Nice.
Internationale openheid zit dus ook in het DNA van de Verenigde Kerk van Nice en van degenen die haar vormen. En op deze Pinksterdag herinnert zijn voorganger, Paolo Morlacchetti, ons hieraan door het boek Handelingen, hoofdstuk 2, vers 4 te citeren:
“De Geest stelt ons in staat het Woord van God te actualiseren, toe te passen op wat we ervaren. En het is vooral belangrijk om op te merken hoe de Geest in deze Pinksterperiode de discipelen toestaat zich verstaanbaar te maken voor vreemden. »
Een andere sfeer op 21 mei, tussen deze twee internationale culten, Présence Protestante poseerde zijn camera's, de tijd van een onderdompeling in het hart van de Verenigde Protestantse Kerk, in Mantes-la-Jolie, een klein stadje aan het einde van het eiland Frankrijk .
Voor dit tweede deel van de Church Portrait-collectie (het eerste deel was gewijd aan de Momentum-kerk van Lormont), trots gekleed in het pastorale habijt en de Bijbel als zwaard, de derde musketier van onze reis in dienst van de Koning der Koningen, Arnaud Lépine-Lassagne nodigde ons uit, de tijd van een weldadige tussenstop, voor enkele momenten van intimiteit met de leden van "zijn" vergadering.
Maar het is dus in Nice dat deze reis op zondag zal eindigen, en ik ben het aan u verschuldigd om het hier te erkennen, het is op deze wegen, tussen internationaal en intiem, dat de rijkdom van mijn zondagen in de kerk ook genesteld is. En mijn enigszins gekke hoop is dat deze rijkdom ook de jouwe zal worden. Waar ik ook ben, op de departementale wegen hier of elders, tussen Brussel en Nice, van Mantes tot Carbon via Parijs, Rouillé of Castel-Jaloux, het gezelschap van christenen, in dienst van de Koning, maakt me gelukkig . Jij ook ?
Om deze drie programma's te zien of te bekijken:
- Heilige Week in Mantes-la-Jolie - een documentaire uit de Portrait d'Eglise-collectie
