Vahid Hakani: "Hier is mijn volledige verklaring als getuige van de vervolging van christenen in Iran"
"Toen ons lidmaatschap en onze huiskerken groeiden, wisten we dat we op een dag het risico liepen gearresteerd te worden door het Ministerie van Inlichtingen."
Vahid Hakani werd in 1982 in Iran geboren in een moslimfamilie. Voor Article 18, een organisatie die zich inzet voor de bescherming en bevordering van godsdienstvrijheid in Iran, getuigt hij van de vervolging van christenen in Iran.
Als kind groeide hij trouw op aan de islamitische voorschriften, de dood van zijn moeder, toen hij 13 was, en de afwezigheid van zijn vader stortten hem in moeilijke en uitputtende levensomstandigheden.
"Ik was erg eenzaam en ik beschouwde God als de oorzaak van mijn ongelukkige situatie", legt hij uit voordat hij eraan toevoegde, "na verloop van tijd voelde ik dat geen van mijn religieuze praktijken nuttig voor me was, en geleidelijk raakte ik ontmoedigd door God. Ik werd koppig tegenover God en deed opzettelijk slechte dingen om wraak op hem te nemen."
Op 24-jarige leeftijd ontmoette hij een familielid dat christen was geworden. Deze zorgt ervoor dat hij christelijke vrienden ontmoet.
"Deze persoon was nog niet zo lang christen, maar toch gaf hij alles wat hij had geleerd aan mij door, en ik had opeens het gevoel dat ik Jezus Christus al jaren kende. Wat ik van mijn familielid en zijn vriend over Jezus hoorde, maakte Ik besluit hem te volgen. Op dat moment scheen er een licht van hoop in mijn hart en ik voelde een vreemde vrede die tot op de dag van vandaag in mijn hart bleef."
Vahid begint de bijbel te lezen die een vriend hem heeft geleend, en de christelijke leringen te volgen. Hij leert verzen uit zijn hoofd en krijgt uiteindelijk zijn eigen bijbel van straatverkopers, terwijl de verkoop van bijbels in Iran verboden is.
Toen hij zijn familie over zijn geloof vertelde, wezen ze hem af. Een voormalige vriend van hem beschouwde hem nu als ontrouw en onrein.
Vahid veranderde zijn achternaam en wilde zich als christen identificeren, wat de ambtenaren van de burgerlijke stand weigerden. Hij ontmoet christenen in huiskerken.
"Toen ons lidmaatschap en onze huiskerken groeiden, wisten we dat we op een dag dreigden te worden gearresteerd door het Ministerie van Inlichtingen. Soms hadden we het gevoel dat we werden gevolgd of onze telefoons werden afgetapt, en later ontdekten we dat onze vermoedens waren juist."
In 2008 en vervolgens in 2012 werd hij gearresteerd door het ministerie van Inlichtingen.
"Toen, op woensdag 8 februari 2012, waren ongeveer 25 leden van onze huiskerk bijeengekomen bij een van de andere leden thuis. We waren aan het bidden toen de deurbel ging. We gingen ervan uit dat een ander lid van de kerk te laat was aangekomen, dus openden we de deur open zonder te vragen wie het was. Maar toen kwamen er onmiddellijk minstens 15 agenten van het Ministerie van Inlichtingen het huis binnen."
Vahid werd samen met Mojtaba Hosseini, Koroush Partovi, Homayoun Shekoohi, zijn vrouw Fariba en zijn zoon Nima gearresteerd.
"De agenten dwongen de rest van de deelnemers formulieren in te vullen met hun persoonlijke gegevens. Later werden ze gebeld en opgeroepen voor verhoor. Ze werden tijdens deze verhoren bedreigd en gedwongen te beloven niet meer of niet meer deel te nemen aan een kerkelijke bijeenkomst." contact met elkaar hebben."
Vahid werd geboeid naar huis gebracht. Zijn huis werd doorzocht en voorwerpen die verband hielden met zijn christelijk geloof werden in beslag genomen. Daarna werd hij naar het detentiecentrum van het Ministerie van Inlichtingen gebracht.
"Ik had een vreemd gevoel toen ze me blinddoekten; ik wist niet waar ze me naartoe brachten, of wie mijn hand vasthield," legt hij uit, "alles was zwart en donker. was de eerste keer dat ik ergens geblinddoekt heen moest , en het was een van de moeilijkste onderdelen van mijn eerste detentie, en het veroorzaakte veel negatieve gedachten."
Beschuldigd van "het vormen van illegale organisaties", "ondermijnen van de nationale veiligheid", "propaganda tegen het regime" en "afvalligheid", werd hij 33 dagen vastgehouden in een cel van 6 vierkante meter met drie medegevangenen.
Vanaf zijn eerste nacht in detentie werd Vahid ondervraagd.
"Ik weigerde te antwoorden. In plaats daarvan vroeg ik hem verschillende keren wat er was gebeurd met een van de tienermeisjes in onze groep, de dochter van Homayoun, Helma, van wie ik hield als mijn jongere zus. Ik denk dat ze toen 12 was. Sinds Helma's vader, moeder en broer behoorden ook tot de gearresteerden, ik maakte me zorgen om haar."
"Om de drie of vier dagen mocht ik ongeveer 20 minuten naar buiten om wat frisse lucht te krijgen, en ik bad om mijn vrienden te zien of hun stemmen te horen, zodat ik wist dat ze in orde waren," legde Vahid uit. bad niet voor mezelf; mijn enige zorg was de toestand van mijn christelijke vrienden (...) Later, toen ik ze weer zag, besefte ik dat ze ook bezorgd waren over mijn toestand en voor mij hadden gebeden".
Dan begint Vahid zich schuldig te voelen. "Ons kerklidmaatschap was gegroeid van vier naar 200, en ik begon bij mezelf te denken dat ik er misschien niet op had moeten aandringen dat we elkaar zouden ontmoeten." Na 12 dagen zonder ondervraging wordt de christen weer meegenomen voor ondervraging.
"De ondervragers gebruikten verschillende tactieken om te proberen mijn gevoel van eigenwaarde te vernietigen," legt hij uit, "mijn ondervragingen waren lang en vermoeiend, uren vol stress en angst."
In zijn cel stonden een paar boeken tot zijn beschikking. Onder hen de Goddelijke Komedie van Dante.
"Ik was erg blij dat ik de kans kreeg om dit boek, dat vol staat met bijbelverzen, te lezen", verheugt hij zich, "de vertaler van het boek, de heer Shojauddin Shafa, had alle bronnen toegevoegd, waardoor het mogelijk was om verzen te lezen uit de Bijbel".
Tijdens zijn 33e nacht in detentie werd Vahid meegenomen naar een nieuw verhoor. Hij wordt gevraagd een tekst te schrijven, te ondertekenen en er zijn vingerafdruk op te zetten.
"In deze tekst stond geschreven: 'Ik, Vahid Hakani, ben lid van een afwijkende christelijke sekte. Ik heb berouw en beloof deze groep niet meer te bezoeken. Ik zal niet communiceren met een van de christenen en ik zal niet vormen ' kerk'. Ik zei: 'Dat accepteer ik helemaal niet! We waren geen afwijkende sekte! We zijn christenen'!"
De ondervrager laat hem dan schrijven wat hij wil.
"Ik ben Vahid Hakani, een christen, en ik wist tot vandaag niet dat samenkomen, aanbidden en bidden in de naam van Christus niet legaal is in dit land. Ik beloof dat ik dit vanaf NU niet meer zal doen."
"Later," vervolgde Vahid in zijn getuigenis, "toen ik het hoofdkwartier van de gevangenis binnenging, kon ik een aantal nachten niet slapen. Op een nacht besefte ik dat ik een grote wrok koesterde in mijn hart jegens de ondervragers, dus besloot ik dat niet te dragen." wrok met mij, en in plaats daarvan hen te vergeven en voor hen te bidden.Als ik nu aan die dagen in de gevangenis denk, bid ik en 'bemiddel ik voor al mijn vragenstellers'.
Op de 34e dag werd hij naar het centrale detentiecentrum van de Adel Abad-gevangenis gebracht. Hij wordt vergezeld door zijn vrienden die hij voor het eerst sinds zijn arrestatie weer ziet. Samen vertellen ze elkaar de laatste dagen en bidden ze. Maar de directeur van het centrum scheidt ze uiteindelijk. Een nieuwe directeur krijgt het uiteindelijk.
Vahid legt hem zijn christelijk geloof bloot, wat hem enorm boos maakt.
"Ben je me aan het evangeliseren? Maak je nu reclame? Vanaf vandaag zal ik drie mensen sturen om naar je te kijken en me te laten weten wanneer je met iemand over het christendom praat! Dus ik weet wat ik met je ga doen!"
Vahid blijft drie jaar vastzitten. Hij werd uiteindelijk op borgtocht vrijgelaten op 29 juli 2013 voor een operatie. Hij vindt het erg moeilijk om buiten te zijn terwijl zijn christelijke vrienden nog in de gevangenis zitten. Hij zal daar na zijn behandeling in december 2013 terugkeren.
Vahid doet ook verslag van de rechtszittingen.
"Toen we in de wachtkamer van de rechtbank zaten, naast het bureau van de rechter, baden we samen en zongen we liederen van aanbidding. Het was niet onze bedoeling om de regeringsambtenaren te provoceren; we deden het tot onze troost en kracht, en voor de leden van de familie die naar de rechtbank was gekomen."
Vahid werd uiteindelijk veroordeeld tot drie jaar en acht maanden gevangenisstraf wegens "handelen tegen de veiligheid van het regime door het vormen van propagandagroepen en bijeenkomsten met het oog op promotie en propaganda" en "propaganda tegen het regime".
In de gevangenis begint hij een hongerstaking na de weigering van voorwaardelijke vrijlating door zijn vrienden.
"Ik was bereid deze actie te ondernemen om de vrijlating van mijn vrienden voorwaardelijk vrij te krijgen, en op de 50e dag van mijn hongerstaking werd Koroush vrijgelaten", legt hij uit.
"Ik was niet in goede fysieke of mentale conditie. Ik voelde me erg teleurgesteld en depressief; ik dacht dat het niemand iets kon schelen als ik stierf. veel kerken in onze situatie, en naast het bidden voor ons in de kerk, hadden deze christenen regelmatig ansichtkaarten. Het was bijna de 18e dag van mijn hongerstaking toen ik een van de ansichtkaarten ontving die me vanuit Amerika waren toegestuurd. En de Amerikaanse broeder die het schreef, had de betekenis van mijn naam vertaald, 'Vahid'", wat betekent 'eenzaam', en hij had in het Engels geschreven: 'Vahid, je bent alleen, maar niet alleen; Ik heb vandaag voor je gebeden dat onze hemelse Vader je zal troosten, je gemoedsrust zal geven en je zal genezen. Ik was erg bemoedigd en blij om deze ansichtkaart te lezen."
Vahid zal zijn staking na 60 dagen beëindigen, voordat hij aan een tweede begint nadat hij heeft vernomen dat de voorwaardelijke vrijlating van Homayoun en Mojtaba nog niet heeft plaatsgevonden. Het duurde 25 dagen.
Na deze twee hongerstakingen viel Vahid 35 kilo af. Hij lijdt vandaag nog steeds onder de gevolgen van deze stakingen.
"Maar ik heb er geen spijt van, want ik wilde echt iets doen om de vrijheid van mijn vrienden veilig te stellen", zegt hij. Vahid vraagt op zijn beurt om voorwaardelijke vrijlating. Ze werd goedgekeurd en hij werd op 26 januari 2015 vrijgelaten uit de gevangenis.
Toen hij wegging, verloor hij zijn huis, zijn bedrijf. Hij heeft financiële problemen. Hij gaat naar Türkiye waar hij vluchteling wordt. Na maanden van depressie en zelfmoordgedachten verbetert haar toestand. Hij is nu betrokken bij een vereniging die slachtoffers en vluchtelingen helpt.
MC
